Positieve discriminatie

Deze morgen vroeg mijn baas of ik zicht had op ander werk. Hier is mijn antwoord dat ik nog geen zin heb om achter ander werk op zoek te gaan. Deze week wil ik er nog niet aan denken, deze week nog niet. Dat hij maar achter iemand anders zijn veren zit.
Word ik graag voor gelaten? Eigenlijk niet, ik wacht liever mijn beurt af.
Word ik graag rechtmatig behandeld? Eigenlijk wel.
Ritsen vind ik fantastisch.
Mijn werk is eigenlijk een overheidsinstelling. Vaste benoemingen en statutaire en al die zaken.
Maar de tijden zijn aan het veranderen en de privatisering ligt op de loer in onze sector. Dingen zullen uitbesteed worden, dat is zeker.
Als je vroeger bij het stad binnen geraakte zat je gebeiteld, was je broodje gebakken en mocht je een halven moord begaan voor je aan de deur werd gezet.
Nu zitten we in een overgangsfase, en er zijn uitschieters die nog de oude stempel dragen, er zijn dingen die volgens mij niet kunnen maar waarvoor een zeer goeie paraplu bestaat. Mensen die langdurig of veel keren thuis zitten zonder dat er echt gevolg wordt aan gegeven. In de privé was het al lang over en out.
Er wordt geprofiteerd van het systeem. Sommige mensen lopen er de kantjes van af.
Ik sta iedere morgen op tijd op, stipt op het werk, men kan op mij rekenen en doe mijn werk naar behoren en de interesse in mijn werk is er. Dat het geen proper werk is en soms zwaar neem ik er bij. Buiten werken doe ik graag.
Iedere week zaag ik mijn ploegbaas de oren van zijn kop over de planten die ik zie. Ik breng ze mee om te determineren. Ik tracht echt een inhoud aan mijn werk te geven, bij te leren wat ik kan.
Vooral de planten rondom mij bestuderen is mijn lievelingsbezigheid.
Wat ik niet begrijp en niet logisch vindt is dat mensen met een beperking meer kansen krijgen dan andere mensen. Er is een man bij ons al zeker 20 jaar tewerkgesteld die cola moet drinken tegen de beef en als je hem niet in de gaten houdt ben je hem kwijt. Zijn begeleider heeft de weg naar het werk eens moeten meegaan zodat hij niet verloren zou fietsen. Hij mag geen machines bedienen (grasmachine, bosmaaier, haagschaar...) Terwijl ik dat allemaal wel kan, dat maakt mij toch breder inzetbaar?
Positieve discriminatie, daar heb ik niets op tegen maar als je hetzelfde werk kan en nog meer, dan stel je toch de vraag waarom hij straks wel een loonbriefke krijgt en voor mij de werkeloosheid in zicht is. Wie zou er nu het meest afzien van niet te mogen gaan werken denk je? Wie? Voor mij is werk geen bezigheidstherapie maar wil ik er ook iets mee bereiken, resultaat zien van wat ik heb gedaan. Ze zullen wel behoorlijk wat premies/ subsidies krijgen om hem in dienst te houden.
Daarom is er ook gebrek aan professionaliteit volgens mij. Er wordt niet meer verwacht en het niveau wordt niet naar boven getild.
Dus, eigenlijk zou je al iets moeten mankeren om een job te kunnen hebben. Straf, hé.
Soms denk ik, waarom al die inspanningen doen? Er zijn toch genoeg vangnetten om in terecht te komen.
Wat je doet of kan maakt niets uit, je wordt er toch niet op afgerekend maar dat gaat ook niet.
Ik verwacht altijd iets meer van mijzelf. Nog dat extra duwke meer geven. Niet te snel tevreden zijn over mijzelf.
Zouden mijn collega's er ook zo over denken???
Ja, sommige
Ik zal gewoon mijn ding verder doen en we zien wel waar we uit komen, het zal de moeite zijn. Daar zorg ik zelf voor. Mijn leven is niet hetzelfde als een welbepaald loonbriefke.
Is het daar gedaan, dan doen we iets anders. Weer een ervaring rijker
Amai, zoveel bagage :-)