Testen

September is in het land en brengt altijd veranderingen met zich mee. Vele mensen ervaren het ook nieuwer en ingrijpender dan de eindejaarsperiode hoor ik om mij heen.
Er worden in september ook veel goede voornemens gemaakt, als het er niet meer zijn dan op 1 januari.
De lessen zijn ook voor de volwassenen terug begonnen en ik ben met goeie moed aan de opleiding hovenier begonnen. Er zitten 7 mensen in mijn groepje, twee mannen en vijf vrouwen. Super toch, en ik die dacht alleen te zijn als vrouw. Nog twee andere vrouwen die net als ik een beetje (zelfde verhaal) uit de verzorging komen maar een andere zorg op zich wilden nemen, de zorg voor planten, het groen. Voor mij is het eerder een beschermend gevoel dan het verzorgende maar komt op hetzelfde neer, komt allemaal ten goede. Mijn zorg is dat een plant wordt afgemaaid voor het zijn volle bloeiende pracht heeft kunnen tonen, dat je iets in bloei ziet in deze contreien bijvoorbeeld. Onkruid wieden doe ik niet zo graag (zoals de meeste van mijn collega's). Niet omdat ik lui ben maar omdat je vaak (bloeiende) planten moet elemineren die je wel eens wil laten staan.
1 vrouw werkt in een familiaal bedrijf van kamerplanten in Merelbeke sinds kort. De eerste les was veiligheid en ergonomie. Dat is ook belangrijk als je hele dagen zwaar werk schikt te doen. De zaterdag zal zeker goed vol zitten, zo te zien. Zal weten wat gedaan de komende weken.
Mijn eindevaluatie is ook gebeurd op het werk, daar zijn we ook van af. Het werktempo mag hoger en nauwkeuriger/ zorgvuldiger werken. Niets nieuws onder de zon maar moet zeker in zijn contect geplaatst worden.
Ik ben aangenomen als onderhoudsvrouw voor een jaar. Kon geen bergen verzetten en aan de kar trekken, het voortouw nemen. Heb gedaan wat ik kon gezien wat in mijn mogelijkheden lag en dat is toch al een heel pak.
Ik heb geprobeerd om in dat jaar ook eerste jaar groenmanagement te doen maar dat was een beetje te veel om te combineren met werken. Er kwam te veel op mij af. Voor iemand die de veertig nadert is het allemaal niet meer zo evident en van buiten leren is niet meer zo simpel heb ik gemerkt. Mijn geheugen is niet meer elastisch als vroeger en ik moet het in de grijse cellen inpushen, duwen, sleuren! Je krijgt er tegenwoordig zo moeilijk iets in en het loopt  soms stroef om er iets uit de krijgen, uit die grijze doos. Mijn geheugen op de proef stellen doe ik regelmatig en hou het graag fit maar het heeft zijn limieten op bepaalde momenten.
Ben al blij dat ik plantennamen in het nederlands kan onthouden en dat botanici hebben beslist om de latijnse namen stilletjes aan achterwege te laten.
Maar nu is Hovenier geen Bachalor en veel praktischer opleiding, die een jaar en een half duurt. Dat is toch overbrugbaar en geen vier jaar als een bachalor.
Vorige zaterdag heb ik een schriftelijk examen gedaan voor de provincie. Ze zoeken iemand voor in het Leen te werken, in Eeklo. In een arboretum met aanpalend bos werken zou toch de hemel op aarde zijn. Dat zou het summum zijn maar er zijn nog kandidaten die op deze vis asen.
Je ziet, het schooljaar is maar goed begonnen en ben al gevalueerd en geexamineerd gelijk geen ander. Het leven is een aaneenschakeling van testen en doorspartelen van keuringen. Voorbereiden in de mate van het mogelijke is het enige wat je kan doen. Je kan maar best zorgen dat je een beetje bagage in het leven mee hebt om verder te gaan. Een flink pak zelfvertrouwen die komt door een portie know-how en leergierigheid naar het nieuwe, altijd dat stapje voor zijn, dat sportje hoger, dat brugske verder. Voor mij komt het er niet meer op neer om een grote carriere uit te bouwen en in de directeurszetel te zitten maar ergens te geraken waar men iets ziet in mijn kwaliteiten. Keep on walking!

Evolutie

Heb juist de film Creation gezien over een stuk van het leven van Carles Darwin en The origin of species. Veel gevoelens in de film. Het Britse kantje spreekt mij altijd aan. Doorzetting moet hij wel gehad hebben.

Ben gisteren naar de Sint Baafssite in Gent geweest. Het is zeker de moeite om eens te bezoeken. Stom dat ik nooit eerder ben gegaan. Je voelt de eeuwen die er achter liggen nog ademen door de vele planten die tussen het grijs van de stenen groeien. Gele helmbloem die als decoratie er hangt, langs de muren. Klokjes die her en der staan. De haagbeuken waaruit de kerk terug is opgebouwd…

Zeer inspirerende plaats voor een tentoonstelling groen/ grijs. Wat is er daar allemaal al gebeurt gedurende al die eeuwen?

Mijn dilemma de vorige week was: kies ik voor het vrouwelijk gezelschap en de crèmes of de mannen en de klinkers? De herboristen of de hoveniers? De herboristes die ik ken…toffe madammen en uistekend gezelschap! Wil ze terug zien gelijk wanneer. Maar professioneel heb ik een keuze moeten maken, kiezen is een ander ding naar de achtergrond schuiven…. Hovenier sluit het meest aan bij wat ik doe en zo kan ik er verder in gaan, en het is buiten werken, wat ik graag doe. Er zijn zoveel vooraf gemaakte produkten in de natuurwinkels die zeer goed zijn, wat kan ik daar nog aan bijdragen?

De opleiding van hovenier is ook in Merelbeke en daardoor hoef ik niet ver te gaan, een pluspunt. Het is een praktische opleiding dus zal ik de handen uit de mouwen mogen steken. Kan zeker geen kwaad om lichaam en geest te laten werken. Aanplantingen, plantenkennis…zelfs groendaken en waterpartijen komen aan bod. Klinkt boeiend toch. Van onderhoud naar aanleg is toch een stapje verder.... een vanzelfsprekende volgende fase in het proces.

Mijn laatste maand is aangebroken op het werk. Het kleine kaasjeskruid en de wilde ridderspoor zal ik niet kunnen redden in de planetenwijk. De mevrouw (buitenlandse origine) vroeg of ik het weg wilde doen. De plantjes staan ook op een ongelukkige plaats maar beschermde status of rode lijsten sijpelen nog niet door in een sociale buurt. Nu zijn sociale buurten nog properder dan de tuin van de koning en is geen plaats voor wilde bloemen. Waar wel? Onwetendheid is de het grootste gevaar, altijd geweest.

Mijn hond heeft wel een looproute gevonden en als er geen volk is lang het jaagpad langs de Schelde laat ik haar daar los lopen. Mijn kleine vergelding om het park niet open te stellen. Iedereen moet zijn vrijheid hebben, haar plek om eventjes vrij te lopen.
Langs de andere kant van het water (de Schelde) is gemaaid waar de agrimonie stond, ik hoop dat ik dit mooi plantje volgend jaar terug zie. Het is een meerjarig plantje die overwintert met een knop boven de grond, omgeven door een bladrozet. Man , wat heb ik moeite gehad om er een paar deftige foto's van te nemen.

Mijn kat ligt languit te soesen achter mijn laptop en het leven is mooi op een zondagnamiddag. Hij kijkt mij aan met een half oog en vindt het fijn als ik een beetje mee help lui te zijn.

Regen en zon wisselen elkaar af en de nazomer is nog niet van plan om te vertrekken. Het schijnt dat er nog warme dagen voor ons liggen.

Ik ga ook niet wakker blijven liggen van het feit dat mijn inkomen met de helft zal verminderen binnen enkele maanden of dat er nog een afwas staat te wachten en de was nog gesorteerd moet worden. Soms moet een mens loslaten en hopen dat het allemaal goed komt. Een ding met een keer en dingen die je niet in 1 stap kunt veranderen, in duizend stappen veranderen. Ik doe wat ik moet doen, iedere dag, op mijn werk. En meestal klaart het allemaal vanzelf wel uit. De evolutie bedroeg ook eeuwen en eeuwen, vroeg ook zijn tijd.

consuminderen

Mevrouw (de voornaam natuurlijk, om het persoonlijker te maken), speciaal voor jou een shoppingbudget van 24 €. Kreeg ik in mijn mailbox deze morgen.
Ze hebben mij toch weer te strikken... Ze weten mijn zwakke plek toch wel te vinden, de verleiding is er weer en de material girl is weer geprikkeld.
Ik ben opgegroeid in de jaren '80 - '90 en het kon niet op, alles wat ons hartje wenste konden we ons aanschaffen. Geen reden om ons iets tekort te doen. Voor mij was alles te koop. Alles kon je verkrijgen als je ervoor betaalde. Simpel toch, gemakkelijk. dat waren de vette jaren, toen de koe kon gemolken worden.
Maar de tijden zijn veranderd en de crisis laat andere kanten van ons systeem zien.
Het grote voordeel van economisch moeilijker periodes is dat de maatregelen die genomen worden om te besparen ecologisch meestal niet zo slecht zijn. Geef mij maar grijs recyclagepapier voor het achterwerk, geen probleem.
Als tiener had ik ook zo'n Tshirts en andere spullen van Greenpeace:"No time to waste!"
Maar wat ik concreet voor het milieu kon doen, wat ik effectief kom doen voor de natuur behalve doneren wist ik niet. Nu zij er kleinere dingen waar ik rekening mee hou en die toch wat helpen om geen zo'n grote consumeerder te zijn. lokale produkten kopen, van de eigen markt.
Nu stel ik mij meer de vraag:"Heb ik dit echt wel nodig?"
Het is van een nood een deugd maken en bewust leren consumeren en je er toch goed bij voelen en de winkeltijd anders invullen. Afkicken van het shoppen is een hele opgave maar verlichtend en een last die je niet meer meedraagt. Consuminderen is de boodschap, zeker de volgende maanden als mijn inkomen nog niet zo zeker is.
Voor de portemonnee open gaat denk ik nu toch minstens 1 keer na, liefst zelfs meerdere keren.
Overal voel je dat de vinger op de knip wordt gehouden en wij moeten ons daaraan aanpassen.
Maar hoe doe je dat als je niet hebt geleerd om creatief om te springen met weinig middelen?
Dat is toch een beetje een handicap. Om te blijven dromen en ondernemen met wat minder komt er toch wat initiatiefname bij te pas, wat denkwerk. Duurzaamheid en ondernemerschap zijn de nieuwe woorden. Hernieuwen, hergebruiken zijn nog enkele woorden die in de etalage staan.
Momenteel is het dus zuinig omspringen met de middelen.
Goedkoper kledij trachten te zoeken.
Ben nu een promogirl geworen en zoek alle acties die ook iets goedkoper maken.
In de Slegte jouw inhouden en de aankoop beperken als het kan.
De reclame(folders) niet meer in de bus laten toekomen. Bespaard papier en ik heb er toch geen boodschap aan. Het blijft hetzelfde, of ik ze nu bekijk of niet.
Naar de supermarkt gaan doe ik al minder graag dan vroeger en soms kan ik er echt geen zin in hebben. Er is zoveel keuze maar naar drie winkels op een zaterdag gaan is toch te veel van het goede. Prijs - kwaliteit kan je niet alles in 1 winkel vinden maar ze allemaal aflopen is vermoeiend.
Ik ben geen heilig boontje, er is nog werk aan de winkel... AS adventure, je zal mij een van de volgende weken zeker wel eens zien.
De knop in 1 keer omdraaien is zeer moeilijk, het vergt echt een mentaliteitswijziging.
We doen ons best om het geld niet door ramen en deuren buiten te gooien maar er verstandig mee om te springen.
Alle bronnen kunnen opdrogen, daar ben ik mij nu toch van bewust.

Grasboete

Folkvestival Dranouter had hier de primeur van de grasboetes. Een van de netste festivals van Vlaanderen.
Zwerfvuilrondes geven instant resultaat, Je houdt er een goed gevoel aan over maar helaas duurt dat niet lang en het resultaat ebt zeer snel weg en maakt plaats voor een soort moedeloosheid in het groenteam. Wij zijn opkuisers gelijk vele dieren doen, dat schept een band. Als ik in het openbaar iets zie liggen durf ik het al eens oprapen en in de vuilbak gooien, dat is dus al beroepsmisvorming.
Toch is het onze hoofdtaak niet, zou het onze tijd niet mogen innemen maar het is een noodzakelijk kwaad want het is vechten tegen de bierkaai. Don quichote wereldwijd.
Het blijft maar komen, iedere week opnieuw. Eigenlijk zouden ze vanuit school, van jongs af aan meer er de aandacht op moeten vestigen. Laat ze eens meegaan met Ivago, Geef ze een papiernijper (tang) en vuilbakzak en laat ze maar enkele keren een ronde doen in de buurt. Van in het begin goeie gewoontes aankweken, in de vuilbak met dat afval.
Als wij willen een haag scheren mag je eerst eronder proper maken of krijg je de verassingen te zien die eronder liggen. Ja, overal waar we willen werken moeten we eerst inspectie doen en bewijsmatriaal meenemen, spijtig genoeg volgen er geen grasboetes
Het maakt ons werk wel voor een stuk minder aangenaam.
Plastieken  verpakkingen worden versnippert onder de grasmachine.
Blijkbaar krijgen vooral energydrinkers genoeg energie om hun blikje weg te gooien. Gevolgd door de geheime, in der haast drinkende bierdrinkers beeld ik mij in.
Ook grachten en vijvers zijn een geliefde vergaarbak en dat is een hele klus om die proper te maken.
Mijn collega-rokers zijn ook geen echt voorbeeld en laten hun peuk ter plaatse vallen. Ik begrijp dat niet, ze moeten er toch ook tussen werken, met hun neus er op.
Voor mij stoort het niet als iemand rookt maar laat de sigarettestompjes niet achter op het strand of gras, waar nog iemand wil zitten.
Je hebt "propere" mensen die de natuur als vuiligheid, een viezigheid bekijken.
Bladeren die afgevallen zijn, een dennenappel die er ligt, planten die te veel gegroeid zijn en niet mochten groeien, grassprietje die aan de voeten kan blijven plakken, ai ai ai.
Zulke mensen zoeken best een appartement want is schadelijk voor de gezondheid en is er ook geen leute meer aan. Een tuin is om van te genieten en niet iets om constant op te ruimen zoals je binnen in huis doet.
De natuur vervuild toch niet en is zeker geen bron van vuiligheid, in oorsprong.
Je hebt mensen die de tuin 'opkuisen' gelijk het hun living is. ja, zelfs stofzuigers worden boven gehaald.
De natuur reinigt zichzelf, ruimt zichzelf op en hergebruikt in feite alles. Kunnen wij zoveel zeggen?
Wij zijn de vuilste, smerigste creaturen, zeker weten. Geen enkele ander levens wezen laat iets onafbreekbaars achter waar hij gepasseerd is, behalve wij...
minder afval, zou schoon zijn...

Busted (Inka deel 2)

Ja, vandaag heb ik het dus vlaggen gehad. Was met mijn trouwe viervoeter gaan wandelen in het park en er kwam een oudere man in de tegeovergestelde richting en ik voelde al dat het prijs zou zijn. "Hier mogen geen honden" Ik verontschuldigde mij een beetje, gelijk de intentie geven dat ik er mij zou aan houden en wilde mijn tocht verderzetten. "jamaar, daar is de uitgang...er zitten hier konijnen en vossen" en wees in de richting waar ik kwam. Ik had het gehad en wilde verder stappen toen ik een tweede man hoorde, draaide mij om. Blijkbaar de parkwachter. Dus ik mijn kar keren en verdedigde mij dat ik haar aan de leiband hield. Zijn antwoord: "ze zouden jouw aan de leiband moeten binden, maak dat ge wegkomt!" Voelde mij als de grootste crimineel en geshoffeerd.
Als er mug shots waren van gekomen wilde ik toch dat Inka er op stond, het was haar overtreding.
In Belgie is toch alles disproportioneel!
Het Liedermeerspark is een schort groot.en herbergt geen bijzondere te beschermen dieren, geen reeën bijvoorbeeld. In het Brakelbos waar er wel reeën zitten mag je overal wandelen met de hond aan de leiband.
Ja, het heeft de naam van stiltegebied te zijn maar de R4 is er vlak naast en de Ghelamco arena is er een boogscheut van. Dat is toch geen realistische toestand om zo streng te zijn terwijl mensen er nood aan hebben het te gebruiken. Het grappige is dat de hond van de parkwachter luidleels bast als Inka passeert langs zijn huis aan het park. Inka hoor je niet.
Ik doe niets wat elders wel mag, gaan wandelen met de hond met respect voor de omgeving.
Waarom zijn die paden aangelegd? Enkel voor de mens er op te wandelen?
Dit is een heel vervelende en jammere zaak voor alle hondenbezitters in de buurt.
Het is een een mooi park waar ik ten volle van wil genieten.
Weg huiswaarts, de autoluwe straat naast het park, auto volle gas erdoor. Jonge gast die waarschijnlijk zijn toerke ging joggen in het park en verstond mijn verontwaardigde blik zeker ook niet, van waar het kwam.
Daar hebben de mensen dan geen problemen mee.

The Redwoods

Mooi tussendoortje
Zou er ook wel eens willen tussen wandelen :-)

Biodiversiteit

Als je eens goed rondom je kijkt, in de tuintjes, jouw gebuurte, gemeente of naar het landschap zie je dat het aanblik eigenlijk zeer monotoon is, saai soms.

Onkruid is een kruid dat verkeerd staat maar dan staan er veel dingen verkeerd volgens het overgrote gedeelte van de mensen hun mening

ENKEL gras in het grasperk

Een paar struiken daar, een boom ginder die liefst niet te groot wordt.

Als we geluk hebben is er een bodembedekkerke met groen licht, mag blijven staan

Verharding is enkel verharding en daarin zijn de meeste mensen bikkelhard, geen groen tussen de klinkers.

Dat is de oude zienswijze die er voora bij de oude mensen nog ingebakken zit mensen die nog koste wat kost een tuin willen "onderhouden"maar beter naar een appartement zouden verhuizen.

Komt er iets te groeien dat niet op de officiële lijst staat (die als het goed gaat meer dan twee namen bevat) wordt het eruit gesnokt en afgevoerd

In een wijk die wij grotendeels moeten onderhouden heb ik wild ridderspoor en klein kaasjeskruid die in de voortuintjes, tussen het gras groeiden van de grasmachine kunnen redden. Ik kwam eerst met mijn bosmaaier en maaide er een corridor rond zodat mijn collega er rond het gras af reed. Als ik weg ben hoop ik dat ze het beschermen en volgend jaar de kans geven om terug te laten groeien. Zoveel mooie planten die voor de bijl gaan omdat ze onbekend, onbemind zijn en niet passen in ons denkkader.

Je moet in een tuin een beetje overzicht houden en richting aan geven maar geef de kans om je te laten verassen door wat er gedropt wordt door vogels of komt overgewaaid of wat er nog in de grond zat. Daarom is echte natuur zo super, daar heeft alles een kans.

Ordinair of vulgair wordt ook ooit terug hip, een paardenbloem kan nog veel geld gaan als we ze blijven consciëntieus verwijderen. De nostalgie en de retrotoestanden daarbij, een tuin is toch een beetje dat. Een vintage madeliefje, knap toch. Zou ook ooit een zeldzaamheid kunnen komen, en iets anders een zogezegde pest of woekeraar.

Geknoopt helmkruid laat ik staan in mijn tuin, en alles wat ik niet weet wat het is geef ik een kans om zijn ware aard te tonen. Eerst Sherlock Holmes spelen en zijn identiteit achterhalen, dan beslis ik of ik het in mijn tuin wil. Dat is het minste wat je kan doen, een gezicht op plakken.

Als er iets groeit moet het zijn dat het daar de geschikte condities zijn dus moet je het onderzoeken als een echte detective, beter dan cluedo.

Als ik aan biodiversiteit denk, is het niet alleen de verschillende planten maar ook de verschillende verschijningsvormen gedurende de seizoenen, hun metamorfoses als de beste acteurs

Dat maakt de natuur begrijpen moeilijker maar oh zo boeiend. Mee zijn met de natuur is niet makkelijk, alles heeft zijn tijd en plaats en volgt elkaar continue mooi op.

"Dat groeit dan en dat is in dit stadium"

"dat lijkt niet op elkaar, het verschilt van grootte en toch hetzelfde?", "Dat lijkt op elkaar, hetzelfde vorm blad en toch verschillend?"

"gister was dat er nog niet en vandaag staat het daar..."

ja, en binnen een paar weken is een fenomeen bij een bepaalde plant weer weg

Zie je wel dat het een leuk spel is!
Iedere periode heb ik zo enkele planten die ik het bijzonder volg en tracht op te sporen en mij op focus, de plant van de week noem ik die dan. Die zit dan toch toch voor een stuk in mijn collectief geheugen.

Voor mij mag het groen allemaal wat vrijer, wat losser. Ja, je mag gerust wild zeggen.

Variatie is toch tof, kleur brengen in het leven. Dan kan je pas echt op ontdekkingtocht gaan

Wij als groendienst hebben daar ook een grote ingrijpende rol in, als ik zie wat wij allemaal doen kan ik zeggen dat de omgeving er helemaal anders zou uitzien, moesten wij er niet zijn.

De mensen zouden verschieten moesten wij aan de zijkant blijven staan en niets insnoeien, afzagen, afrijden, uitspitten..."in toom houden"
De nieuwe mode in onze streek is zo'n band maaien naast de weg van meer dan 1m . Zo lelijk en eentonig. Altijd hart vasthouden en hopen dat ze niet te veel en te snel zullen maaien.
Het andere uiterste is te zien op het jaagpad van Merelbeke naar Gent. De helft van het fietspad is overgroeid en de mensen kunnen niet zonder ongemak elkaar kruisen, er staan tengels tussen.
Daar zullen ze zeker en vast niet te veel maaien. Schone dingen te zien maar daar net een beetje onhandig.

Soms doen we dus te veel (al is dat aan het veranderen nu, lichte mentaliteitsverandering) en dat is voor veel mensen al een aanpassing. Maar wij zetten veel naar ons hand, heel veel en de mensen beseffen niet dat het anders één groene overwoekering zou zijn moesten wij nooit langskomen, de groenwerkers.

Nu laten we al eens Koninginnekruid(leverkruid) staan

Het banaalste plantje is speciaal voor mij en zorgt mee voor de verscheidenheid, het draagt ook iets bij.
Ik denk al twee keer na voor ik iets uittrek.

 

Forest Man

Eens iets anders, beeldmatriaal
Al gezien of niet gezien?
Enjoy the movie

Positieve discriminatie

Deze morgen vroeg mijn baas of ik zicht had op ander werk. Hier is mijn antwoord dat ik nog geen zin heb om achter ander werk op zoek te gaan. Deze week wil ik er nog niet aan denken, deze week nog niet. Dat hij maar achter iemand anders zijn veren zit.
Word ik graag voor gelaten? Eigenlijk niet, ik wacht liever mijn beurt af.
Word ik graag rechtmatig behandeld? Eigenlijk wel.
Ritsen vind ik fantastisch.
Mijn werk is eigenlijk een overheidsinstelling. Vaste benoemingen en statutaire en al die zaken.
Maar de tijden zijn aan het veranderen en de privatisering ligt op de loer in onze sector. Dingen zullen uitbesteed worden, dat is zeker.
Als je vroeger bij het stad binnen geraakte zat je gebeiteld, was je broodje gebakken en mocht je een halven moord begaan voor je aan de deur werd gezet.
Nu zitten we in een overgangsfase, en er zijn uitschieters die nog de oude stempel dragen, er zijn dingen die volgens mij niet kunnen maar waarvoor een zeer goeie paraplu bestaat. Mensen die langdurig of veel keren thuis zitten zonder dat er echt gevolg wordt aan gegeven. In de privé was het al lang over en out.
Er wordt geprofiteerd van het systeem. Sommige mensen lopen er de kantjes van af.
Ik sta iedere morgen op tijd op, stipt op het werk, men kan op mij rekenen en doe mijn werk naar behoren en de interesse in mijn werk is er. Dat het geen proper werk is en soms zwaar neem ik er bij. Buiten werken doe ik graag.
Iedere week zaag ik mijn ploegbaas de oren van zijn kop over de planten die ik zie. Ik breng ze mee om te determineren. Ik tracht echt een inhoud aan mijn werk te geven, bij te leren wat ik kan.
Vooral de planten rondom mij bestuderen is mijn lievelingsbezigheid.
Wat ik niet begrijp en niet logisch vindt is dat mensen met een beperking meer kansen krijgen dan andere mensen. Er is een man bij ons al zeker 20 jaar tewerkgesteld die cola moet drinken tegen de beef en als je hem niet in de gaten houdt ben je hem kwijt. Zijn begeleider heeft de weg naar het werk eens moeten meegaan zodat hij niet verloren zou fietsen. Hij mag geen machines bedienen (grasmachine, bosmaaier, haagschaar...) Terwijl ik dat allemaal wel kan, dat maakt mij toch breder inzetbaar?
Positieve discriminatie, daar heb ik niets op tegen maar als je hetzelfde werk kan en nog meer, dan stel je toch de vraag waarom hij straks wel een loonbriefke krijgt en voor mij de werkeloosheid in zicht is. Wie zou er nu het meest afzien van niet te mogen gaan werken denk je? Wie? Voor mij is werk geen bezigheidstherapie maar wil ik er ook iets mee bereiken, resultaat zien van wat ik heb gedaan. Ze zullen wel behoorlijk wat premies/ subsidies krijgen om hem in dienst te houden.
Daarom is er ook gebrek aan professionaliteit volgens mij. Er wordt niet meer verwacht en het niveau wordt niet naar boven getild.
Dus, eigenlijk zou je al iets moeten mankeren om een job te kunnen hebben. Straf, hé.
Soms denk ik, waarom al die inspanningen doen? Er zijn toch genoeg vangnetten om in terecht te komen.
Wat je doet of kan maakt niets uit, je wordt er toch niet op afgerekend maar dat gaat ook niet.
Ik verwacht altijd iets meer van mijzelf. Nog dat extra duwke meer geven. Niet te snel tevreden zijn over mijzelf.
Zouden mijn collega's er ook zo over denken???
Ja, sommige
Ik zal gewoon mijn ding verder doen en we zien wel waar we uit komen, het zal de moeite zijn. Daar zorg ik zelf voor. Mijn leven is niet hetzelfde als een welbepaald loonbriefke.
Is het daar gedaan, dan doen we iets anders. Weer een ervaring rijker
Amai, zoveel bagage :-)

Ruimte

1984, toen werd het vogelopvangventrum van Merelbeke opgericht
Open deurdag in de straat Liedermeersweg aan het Liedermeerspark
Het is maar een paar straten van mijn deur.
Ondanks het natte en winderige weer is er massale belangstelling, veel bezoekers
De paraplu's worden bovengehaald op deze trieste dag
kijken en bekeken worden.
Uilen, roofvogels ... alle pluimages, egels en andere kleine zoogdieren die het volk moeten aanschouwen
De kooien zijn krap, al maken ze de peters en de meters ervan fier.
Stressvolle dag in het kwadraat
Ze zijn weerbaar, dieren zijn veerkrachtig
Tombola en enkele standjes om het nodige geld in te zamelen
eten en drinken en veel lawaai van microfoon, honden en converserende mensen
Om 18 uur vrijlating. Waar kunnen die vrijgelaten worden???
30 jaar al op dezelfde plaats en er is geen ruimte, het is te klein. Alles is met de tijd dichtgeslibd door bebouwing, nieuwe wijken.
Het had al lang een andere locatie moeten hebben. Waarom niet aan de andere kant van Merelbeke? waar er meer open ruimte is? Hier ligt het vogelasiel bijna te midden een wijk, en een spoorweg er naast
Parken te klein
Natuurreservaten te klein
Vlaanderen, geef mij een plaats
Roadkill als ik naar mijn werk rij R4 zie ik geschokt. Een vos waarvan het verhaal ten einde is. Vast voedsel aan het zoeken en was einde zijn territorium, die door de mens voor hem is beredeneerd, toegewezen, ingesteld.
Het publiek is mee maar wat wordt er voor vrij gemaakt?
ongestoord habitat is schaars en schaarser
Stiltewandeling om jouw aanwezigheid te maskeren en de impact te minimaliseren
Mijn collega's rijden wel ongestoord (daarmee wil ik zeggen onnodig) door de Bourgoyen met hun camionettes en pick-ups. Gaan we op safari vraag ik dan?
Geef ze een rustplaats maar niet als het te laat is.

jobstudenten

Het is augustus en dan worden de schooltjes klaargestoomd voor de nieuwe start, ook wat groen betreft. Zo ook het stadsschooltje in Mariakerke
Gras gereden, gebosmaaid ... dus alles gekamd en getrimd. Van los vakantiegevoel, hoog gras naar strak en recht in de lijn.
Er was een oude appelboom waarvan er een serieuze tak was afgescheurd, waarschijnlijk ook onder het gewicht van de vruchten. Heb dus al wat appels gezien en dat doet al denken aan het najaar. De zomer is wel degelijk over haar toppunt heen en herfst is in zicht.
Sedert vorige week hebben we hulp van twee jobstudenten. één helpt mee in de Bourgoyen, met die ploeg en de andere frisse gast is aan onze ploeg toegewezen. 22 jaar en studeert criminologie. Komt uit de kempen maar is in Gent geland. Ziet viervoeters wel zitten en wil bij de hondenbrigade en is een gezondheidsfanaat met stappenteller inclusief.
Toen ze zeiden dat er jobstudenten gingen komen stonden mijn voelsprieten direct recht. In het verleden ben ik toevallig, toevallig verscheidene keren zo eind juni ontslaan omdat mijn plaats toen gereserveerd was voor deze gelegenheidswerkers. Ik heb er niets op tegen dat de jonge schoolgaanders een zakcentje verdienen maar heb vooral het gevoel gekregen dat een te groot stuk van de taart gaat naar jobstudenten op de arbeidsmarkt, dat ten koste van andere mensen die een job betrachten. Vele werkgevers combineren dat nog eens met een ander voordelen (activa en zo) en de situatie zit helemaal scheef.
Je kan jobstudenten niet meer wegdenken, die aan de kassa van de supermarkt, in de horeca tijdens het weekend.... Nu, deze keer ben ik er nog en de jobstudent valt eigenlijk best mee. Nog superidialistisch en wil de handen uit de mouwen steken. Hij kan geen zwerfvuil zien liggen , raapt alles op als er een ogenblik tijd is. Zou ons op een jager-verzamelaar dieet zetten zodat onze bloedsuikerspiegel niet te veel zou schommelen. Eet noten en maatjes en plukt bramen. Voel mij dan schuldig als ik een koek in mijn mond steek of een icetea drink. Die studenten voelen zich direct thuis en zijn ook assertiever dan mij. Op een morgen ging hij naast de chauffeur zitten in de camionette maar die vlieger heb ik niet laten opgaan, er zijn grenzen. Ik werk hier al langer en heb de privilege toch iets meer te zijn dan een jobstudent denk ik dus heb ik hem naar de achterbank verwezen. Dat is een van mijn principes die ik nog heb, en die ik wilde verzilveren.
Toch is het leuk om met iemand nieuw samen te werken, het is altijd een verruiming en zet aan om nog eens over jezelf na te denken.
Welke toekomstdromen heb ik nog? Wat wil ik nog in deze wereld veranderen. Hmmm, vroeger lukte dat toch ietske beter maar af en toe wakker geschud worden voor het wegdommelen in oude patronen kan zeker geen kwaad. Het alarmbelletje blijft zo marcheren.:-)

Inka

Heel mijn leven heb ik al huisdieren gehad, vooral katten in alle formaten.
Ook een gekke hond uit het asiel die ze niet meer allemaal op een rijtje had. We hebben dat beest toch nog enkele mooie jaren bezorgd.
Dieren geven een meerwaarde aan het leven en je kan er heel veel van leren. Vooral hoe je anderen goed behandeld.
Nu, in mei had ik de onweerstaanbare drang om terug een hond in huis te halen, ik moest en zou een hond hebben dus de asielen gaan inspecteren.
Het werd een kruising van een Stafford en een herdershond (waarschijnlijk een Mechelse scheper).
Inka is 8 à 9 jaar oud en zou eerder iemand doodlikken dan iets verkeerd doen. Ze probeert wel in de zetel te gaan liggen (kranten helpen als je er niet bij bent) en bedelt aan tafel maar dat ligt aan de vorige eigenaars.... Gewoontes zijn werkelijk aangekweekt. Trekken doet ze ook maar door haar leeftijd wil ik haar echt niet heropvoeden. Wel wat sturen, corrigeren maar geen dril.
Voel mij een stuk An Lemmens en het is een fijne compagnon die niet zonder mij kan en dat is toch ook fijn voor ons ego. Verlating is haar grootste angst. Mentaal is ze ook een opkikker voor mij en maken we er iedere dag het beste van.
Maar ze vraagt wel wat tijd en energie. Het is geen salonmeubel of decoratie. Ik ben mij er van bewust iedere keer ik zonder haar de deur uit ga en ze mij met die grote bruine ogen aankijkt.
Hier in België is het ook niet altijd uitnodigend om een hond te houden. De reden waarom ik het zag zitten om een hond te houden was omdat ik een tuin heb en een park in de buurt waar ik kan gaan wandelen. Probleem is dat het park maar deels toegankelijk is voor honden... Nog erger dan in de Bourgoyen. Ik hou Inka altijd aan de leiband dus wat kan ze verkeerd doen? Als je altijd dezelfde route moet wandelen heb je het ook na een tijdje gezien en wil je iets nieuws.
Dus... Na een tijdje heb ik het gehad en doorbrak ik de opgelegde barricade. Discreet en ingetogen volg ik nu andere wandelpaden in het park en voel ik er mij absoluut niet schuldig bij. De joggers die ons passeren hebben er ook geen last van en ik zie tijdens mijn dagelijkse wandeling eens iets anders (Beemdooievaarsbek). Tot nu toe is iedereen gelukkig
Wat ik ook graag zou doen is haar meedoen naar het werk als de nood er toe doet. Morgen komt er een poetsvrouw en die is bang van haar en dan moet ze buiten in de tuin blijven. Wat voor optie heb ik? Het zou mogelijk zijn volgens mij dat ze naar het werk meegaat en dat ze in de bureau daar rustig blijft maar ja, dat is toekomst zeker. Ondertussen aan het wachten op een poetsvrouw die positief staat tegenover honden.
En Inka snuffelt verder.

Hello everybody :-)

Toch speciaal, het eerste bericht schrijven op Sanseveria's blog.
Leuk dat jullie mijn blog willen bekijken (eventueel lezen).
Sanseveria = vrouwentongen
Waarom Sanseveria? Het is vele dingen over de tong laten gaan, over praten en het is een naam die goed bekt. Laat het ook  maar een scherpe tong zijn. Er zijn al zo weinig mensen in onze maatschappij, ons Vlaamse gewestje die durven zeggen waar het echt op staat. Gewone burgers die voor hun mening uitkomen en die in hun geweten willen kijken wat ze er van vinden. Hoeveel mensen hebben al met een ander gevoel in een compagnie gestaan en niet durven zeggen dat ze het er niet mee eens waren, met wat er werd verkondigd, geopperd?
Werk voltijds als arbeidster bij de groendienst van Gent - regio Mariakerke
Mijn contract is een werkgelegenheidscontract (WEP +) van een jaar, wat een zegen en een vloek is, een vergiftigd geschenk. Tot eind september zit ik nog in een vast stramien, ben ik nog bezig maar nu al mag ik achter ander werk beginnen zoeken. Dit is niet eerste keer voor mij maar het begint wel zwaar te worden om telkens te moeten veranderen en terug van nul te moeten starten. Vooral omdat het werk dat ik nu doe graag doe en werk zowiezo al voldoening geeft. Het nuttig zijn is een van de hoofdbetrachtingen van een mens. Is het nu als moeder/vader, in zijn werk, hobby.... Een mens wil van tel zijn, dat is een oeroud gegeven. Erbij horen op één of ander manier, anders loert er een interne crisis achter de deur.
Stad Gent is een goeie werkgever met veel voordelen en investeert wel in zijn werknemers maar de besparingen en die contracten van bepaalde duur maken het zuur.
Ik zou graag een loopbaan willen opbouwen of uitwerken, hoe je het ook verwoord...er in groeien
Dat is mij tot nu toe nog niet echt gelukt.
Het is als hordelopen en er moeten nog enkele hordes genomen worden
Ja, ik krijg nu sollicitatietraining, sessie na sessie. Tot het langs uw oren uitkomt. Het is vervelend en ik zou liever gewoon mijn job doen.
Solliciteren is de inspannendste job die er is, het is een uitputtingsslag en kruistocht van de bovenste plank heb ik het gevoel. Ik sla dit stuk liever over zoals de meeste mensen denk ik.
Ik probeer mijn gepieker en stress niet te veel mijn relaties te beïnvloeden door mijn humeurbuien die soms ware depressies zijn op de persoonlijke weerkaart.
De bedoeling is dat mijn persoonlijke issues hier geen hoofdrol krijgen, integendeel verminderen, maar het bovenal allemaal in een groter perspectief komt.
Mijn uitblaashaven is mijn huis met de tuin en huisdieren. Wandeling met de hond en medidatief het gras afrijden minimaal om de week. Ik geef toe dat ik daar niet tegenop zie.
Rust en stilte zijn de echte bedevaartsoorden voor mij. Voor mij kan tv al te druk zijn en vermijd ik om uren voor die lichtbak te zitten. Vroeger keek ik veel tv, nu wil ik alleen geïnformeerd worden
Ik ga nu mijn eerste blog publiceren en het wereldkundig maken via de sociale media (facebook). Het is half acht en nog wat lezen lijkt mij een goed idee.
bye!