September is in het land en brengt altijd veranderingen met zich mee. Vele mensen ervaren het ook nieuwer en ingrijpender dan de eindejaarsperiode hoor ik om mij heen.
Er worden in september ook veel goede voornemens gemaakt, als het er niet meer zijn dan op 1 januari.
De lessen zijn ook voor de volwassenen terug begonnen en ik ben met goeie moed aan de opleiding hovenier begonnen. Er zitten 7 mensen in mijn groepje, twee mannen en vijf vrouwen. Super toch, en ik die dacht alleen te zijn als vrouw. Nog twee andere vrouwen die net als ik een beetje (zelfde verhaal) uit de verzorging komen maar een andere zorg op zich wilden nemen, de zorg voor planten, het groen. Voor mij is het eerder een beschermend gevoel dan het verzorgende maar komt op hetzelfde neer, komt allemaal ten goede. Mijn zorg is dat een plant wordt afgemaaid voor het zijn volle bloeiende pracht heeft kunnen tonen, dat je iets in bloei ziet in deze contreien bijvoorbeeld. Onkruid wieden doe ik niet zo graag (zoals de meeste van mijn collega's). Niet omdat ik lui ben maar omdat je vaak (bloeiende) planten moet elemineren die je wel eens wil laten staan.
1 vrouw werkt in een familiaal bedrijf van kamerplanten in Merelbeke sinds kort. De eerste les was veiligheid en ergonomie. Dat is ook belangrijk als je hele dagen zwaar werk schikt te doen. De zaterdag zal zeker goed vol zitten, zo te zien. Zal weten wat gedaan de komende weken.
Mijn eindevaluatie is ook gebeurd op het werk, daar zijn we ook van af. Het werktempo mag hoger en nauwkeuriger/ zorgvuldiger werken. Niets nieuws onder de zon maar moet zeker in zijn contect geplaatst worden.
Ik ben aangenomen als onderhoudsvrouw voor een jaar. Kon geen bergen verzetten en aan de kar trekken, het voortouw nemen. Heb gedaan wat ik kon gezien wat in mijn mogelijkheden lag en dat is toch al een heel pak.
Ik heb geprobeerd om in dat jaar ook eerste jaar groenmanagement te doen maar dat was een beetje te veel om te combineren met werken. Er kwam te veel op mij af. Voor iemand die de veertig nadert is het allemaal niet meer zo evident en van buiten leren is niet meer zo simpel heb ik gemerkt. Mijn geheugen is niet meer elastisch als vroeger en ik moet het in de grijse cellen inpushen, duwen, sleuren! Je krijgt er tegenwoordig zo moeilijk iets in en het loopt soms stroef om er iets uit de krijgen, uit die grijze doos. Mijn geheugen op de proef stellen doe ik regelmatig en hou het graag fit maar het heeft zijn limieten op bepaalde momenten.
Ben al blij dat ik plantennamen in het nederlands kan onthouden en dat botanici hebben beslist om de latijnse namen stilletjes aan achterwege te laten.
Maar nu is Hovenier geen Bachalor en veel praktischer opleiding, die een jaar en een half duurt. Dat is toch overbrugbaar en geen vier jaar als een bachalor.
Vorige zaterdag heb ik een schriftelijk examen gedaan voor de provincie. Ze zoeken iemand voor in het Leen te werken, in Eeklo. In een arboretum met aanpalend bos werken zou toch de hemel op aarde zijn. Dat zou het summum zijn maar er zijn nog kandidaten die op deze vis asen.
Je ziet, het schooljaar is maar goed begonnen en ben al gevalueerd en geexamineerd gelijk geen ander. Het leven is een aaneenschakeling van testen en doorspartelen van keuringen. Voorbereiden in de mate van het mogelijke is het enige wat je kan doen. Je kan maar best zorgen dat je een beetje bagage in het leven mee hebt om verder te gaan. Een flink pak zelfvertrouwen die komt door een portie know-how en leergierigheid naar het nieuwe, altijd dat stapje voor zijn, dat sportje hoger, dat brugske verder. Voor mij komt het er niet meer op neer om een grote carriere uit te bouwen en in de directeurszetel te zitten maar ergens te geraken waar men iets ziet in mijn kwaliteiten. Keep on walking!
