Nevel en mist

Vanmorgen is het mist, de nevel ligt als een deken over ons. Alles is gedeeltelijk of helemaal niet zichtbaar, een beetje flou. Het leven staat momenteel niet zo hard op het netvlies gebrand als in een film.. Ik heb graag zo’n weer, het heeft een gevoel van veiligheid, van niet gezien te zijn. Het beeld is gemaskeerd en verstopt zich. Alles is verborgen in het onzekere ,dus staat het ook nog open welke kant het zal uitgaan. Wat er komt is onzichtbaar en een mysterie. Dat is een geruststellende gedachte deze morgen. Niets is vastgepind, alles staat open.

Soms heb je die behoefte dat er iets open staat, nog iets niet ingevuld is. Dan kan je dromen of wat er nog komen gaat en de plannen naar jouw hand buigen. De toekomst de kleuren geven die je wilt. Naar links of rechts afslaan? Het is het kunnen kiezen die toch een bevrijdend gevoel heeft.

Sommige mensen zijn bang om ten volle voor iets te kiezen, en kiezen dan helemaal niet. Die blijven een voortdurend op dezelfde plaats staan. Dan voel je pas de gevangenis rondom sluiten. Het klinkt contradictorisch maar niet kiezen werkt beklemmend. Als je dan voor iets gaat moet je er dan ook geen doekjes om winden en staan treuzelen. Mocht die keuze dan niet bevallen kan je nog één keer achterom kijken maar terugkeren op je stappen is mogelijks geen goeie optie. Vooruit denken is positiever, met passie en vuur verder bouwen. Palaveren over vroeger brengt geen inspiratie in het kopke. Dezelfde patronen blijven volgen heeft al ganse kolonies uitgeveegd. Geen dozen om uit te denken maar uit de doos kruipen en zo ver mogelijk van die doos rennen.

Mijn ouders zijn daar een goed voorbeeld in en hebben altijd een pad gekozen en daar dan ook voor gegaan. Een hoofdstuk afgesloten was gaan voor een ander. Mijn ouders zijn ongebonden reizigers. Als het niet fysiek is, dan in hun hoofd. Hebben individueel gekozen om af en toe op avontuur te gaan en zijn dan ook een produkt van hun tijd. Zigeuners? Bohemiens? Je krijgt dat virus met de paplepel ingegeven en de wereld intrekken is dan ook een aanlokkelijke gedachte. Daarom kan ik nog zo ecologisch mogelijk worden, een auto is een must om niet aan dezelfde stek vast te zitten en het hazenpad te kunnen kiezen. Om gelijk mijn hond nieuwe geuren te kunnen opsnuiven. Soms wilde ik een uitgestippeld pad met de gedane studies, vaste job, vast lief en een stek met de naam onder de deurbel. Ongebonden zijn heeft onmetelijke kansen. Je kunt bewegen naar waar je wil. In mijn jeugd heb ik van mijn ma een klein plastieken Garfield gekregen met lange beweegbare armen en benen. Op zijn buik stond: “be flexibel, any place, any time”

Wat het belangrijkste is in het leven is een eigen ster vast te krijgen. Een doel te hebben in het leven. Kinderen opvoeden is zoiets nobel. Uitvinder spelen klinkt zalig. Een muur beschilderen of als een gek lopen en eindigen op het kampioenschap veldlopen is perfect. Het probleem is dat ik mijn sterren momenteel niet zo goed zie (ah ja, het is mist). Welke ster moet ik achterna gaan? En hoe gaat dat praktisch? Mijn pa beschuldigde mij er onlangs van dat ik iets te speciaal wilde doen in het leven. Dat kwam uit de mond van iemand die overal in de wereld gewerkt heeft en toen het nog kon heel de Middellandse zee rond gereden heeft met de moto. Voor mij komt het er niet op aan een wereldverbeteraarster (zo’n mannelijk woord) te worden maar mij nuttig te voelen. Voor mij hoeft de voorpagina’s van de boekjes niet want ik ben cameraschuw nog aan toe. Een relevante bijdrage leveren aan de maatschappij is voor mij al voldoende. Meer hoeft dat voor mij niet te zijn of is dat te veel gevraagd? Al is het achter de vuilniskar hangen. Dat levert zichtbaar iets op dat de mensheid vooruit helpt. Nu heb ik het gevoel dat ik niets doe. Het schrijven helpt die nood een beetje te verzachten en als het gelezen wordt kan dat misschien een kleine recompensatie bieden dat ik op deze planeet mag rondlopen.

Twaalf stielen en dertien gelukken gaat voor mij wel op, het is ook een weg in onze familie die ik heb verder gezet. Waar ik gezegend mee ben is dat creativiteit in het genenpakket zat als ik geassembleerd werd. De drang naar expressie, om daarmee omringd te zijn en dat naar buiten te brengen. Mijn moeder haar handen zijn op allerlei manieren goud waard en ze kan er wonderen mee verrichten. Ze speelde klassieke gitaar en met naald en draad maakt ze een gewaagde en exclusieve kleerkast. Ze heeft nog inlijstingen van kaders gedaan en dat kwamen unieke stukken met omlijsting als meerwaarde. Mijn zus heeft heel de balletschool gedaan en is performer puur sang die er elke avond staat en geen enkel drama is haar te veel. Vader heeft heel de kunstacademie doorlopen en kan overweg met verf, klei en allerlei andere materialen. In veel verschillende situaties terecht komen verbreden je horizon en je moet wel die kortzichtige bril van je neus zetten om verder te evolueren. Innovatief bezig zijn met jezelf is een beetje beangstigend maar kan ademruimte brengen.

Hoe ik nu bezig ben is prima voor mij. Najagen lijdt ook tot niet veel en het slimste is het naar je toe laten komen, een beetje lokken. Op jacht gaan vraagt ook verdorie tonnen energie en ik wil met mijn brandstof zeker spaarzaam zijn. Dan trek je de dingen naar je toe die geschikt zijn voor jou. Moet ik bouwvakker willen worden? Nee, dat gaat niet en zou op frustratie aanlopen. Een industrieel worden of een of ander dokter? Ligt niet in mijn lijn. Iets doen en de deur open zetten en zien wat het brengt. Het verhaal van het zaadje dat een plantje werd, weet je wel. Mijn capaciteiten zijn niet gelijk die van een ander en dat aanvaarden maakt het luchtiger. Vraag mij niet aan de elektriciteit te werken maar een speech neerpennen of met dieren omgaan zijn mij haalbaarder..

Ik ga de ideeën nu maar laten komen en ze vangen in mijn vlindernet…