Doktersadvies

Waarom ik zo lang niet geschreven heb? Op het einde van mijn jaar bij het stad Gent was ik compleet ten einde. De druk, het vooruitzicht dat ik andere horizonten opnieuw ging moeten gaan zoeken had mij in haar greep. De stress om het te gaan moeten solliciteren, de situatie van thuiszitten waar ik weeral in zou terecht komen terwijl ik er alles had aan gedaan om aan de slag te gaan werkte verlammend Ik wilde ook aan de slag blijven. De meest mensen willen zich nuttig maken en kunnen verder bouwen op wat ze bezig waren zonder altijd opnieuw van nul te moeten herbeginnen. Nu, ik had een paar keer serieus last van duizeligheden gekregen alsof ik te midden een storm mij op een schip staande moest houden. Dus ik vond dat ik best eens naar de dokterspraktijk zou stappen. Het was in een wijkgezondheidscentrum waar je niet hoeft te betalen voor je consultatie. Je moet er dan wel bijnemen dat je geen vaste dokter hebt, degene die vrij is kan je naar toe gaan. De uitverkorene was een jonge arts en ik legde haar een week voor ik ging moeten stoppen met werken mijn situatie uit. Haar conclusies blies mij omver. Ja, je zal moeten wachten tot alle babyboomers op pensioen gaan, dan zal er werk zijn voor jou. Dat hadden ze graag gehoord op mijn werk. Ten eerste waren enkele van die generatie en waren er toch al goed bezig uit te kijken naar hun pensioen en wat dat zou opleveren.

Verder advies was: ontbijt nemen, voldoende drinken (1.5l., weet je wel) en stress vermijden. Noem mij het grootste kiekhoofd als ik daar zelf niet kon opkomen. Ik kwam bij haar met een paard van een depressie en het enige wat ik wilde was onderkenning van de diagnose (psychische overbelasting) en een zekerheid dat het niets lichamelijk was (suiker niet in orde, of zo iets). Een keer mijn bloedruk nemen en dat was het. Van thuis zetten geen sprake, niets om je zorgen over te maken. Ik had ondersteuning met bakken en het arme ding zou wel terechtkomen, nietwaar.

Het hilarische aan de situatie was dat enkele dagen later ik onverwachts in felle aanvaring kwam met een anders oh zo rustige collega. Hij was de vrijdagmorgen een zware machine aan het opladen voor de dag, met zijn volle gewicht dat ding op de remorque aan het hijsen. Veel kon ik daar niet bij helpen en stond een beetje te niksen, wat mannen aan het stad soms eens durven doen, hé. Laatste dagen, nog tijd om in aktie te komen en zocht troost bij mijn mobieltje (gewoonte als een ander). Kreeg hij daar plots een uitbarsting:”wel, ga je nog iets doen vandaag of helemaal niets? Moeten ze jou thuis zetten? Moeten ze het geld gewoon, direct op uw rekening storten?” Mijn eerste reactie is altijd, trachten te plaatsen, te vatten, het gaat over gaan maar niet dus.Hij bleef maar afgeven en ik stond daar perplex, het over mij geen te laten storten.

Tot ik zelf ben weg gestapt en mij teruggetrokken had in mijn zelfverklaarde bureau vol statige bomen en een vijver (het park, achterin). Daar heb ik het eerst geweend over mijn situatie en dat luchtte echt op. Dus was het misschien helemaal niet slecht, zijn woorden waren als chirurgische messen maar de etter was voor eventjes uit de wonde.

Een half jaar later en ondertussen een rottige interimervaring rijker zit ik nog altijd thuis mijn kas op te vreten gelijk ze zeggen maar ik schrijf het nu tenminste terug van mij af.

Wat niet goed was voor mijn gezondheid was de drukke eindejaarsperiode opvangen in een tuincentrum. De kassa doen was een hele sportprestatie waar er heel veel kwam bij kijken, te veel zelfs dat ik zelfs ’s nachts het gevoel had dat er nog drie klanten stonden te wachten. Daar hadden ze de minister van de administratieve vereenvoudiging eens mogen op loslaten, een functie die de burgemeester van mijn geboortestad had. Geen cadeau om naar huis te schrijven,die job aan de kassa, zeker niet het loon. Groot respect voor iedereen die het doet want het is niet gewoon daar eventjes staan. Klopt scherm waar ik in zit? Gaat de scanner? Weer telefoon?! Correcte prijs? Plastieken zakje? Klantenkaart niet vergeten? Hoeveel ecocheques??? Kleingeld is bijna op! Kortingsbonnetjes?.Spaar je voor deze actie? Cadeaubon? Bankcontact werkt niet meer! Wilt u cash geld afhalen? Waar is de fucking barcode!?... Dan moest je nog poetsen, prijzen van nieuwe artikelen en inpakken. Dat is een vacature voor de godin Lakshmi, die heeft tenminste vier armen. Mijn bazin zou een goeie schooljuffrouw geweest zijn maar bij mij werkte dat averechts, die tijd is mij dunkt toch al eventjes gepasseerd.

Als bedanking om daar anderhalve maand te werken laten ze dan het interimkantoor bellen terwijl je eigenlijk klaar staat in je plunje om te gaan werken, de dag zelf moest ik al niet meer gaan. Dat ze mij niet voor eeuwig en altijd zouden in dienst houden wist ik op voorhand (halleluja), maar een persoonlijk telefoontje of mailtje ging de samenwerking toch mooier afgesloten hebben. Ze hadden mij in snelheid gepakt. Hun kleren heb ik niet gewassen of gaan afgegeven maar heb ik bij het interimkantoor gedumpt. Ze zijn er een goeie klant kwijt want op zo’n manier mij behandelen is verleden tijd. Ik ga mijn tijd en geld ergens anders spenderen. Waar ik mij goed voel, dat is mijn advies.