Kotjes en hokjes

 

Ik woon in een typische woonwijk. Waar alles zijn gang gaat, een Desperate Housewifes zou hier ook kunnen wonen. Tussen zeven en acht, vroeg in de morgen rijden de auto’s weg en in de namiddag, tegen 16 – 17 uur komt iedereen terug aangereden van het werk om voor de kijkbuis zich te nestelen en de nodige rust te vergaren. In het weekend is het hier een autoparkeerplaats van de bezoeken die worden afgelegd. Op iedere oprit staan minimum twee auto’s (vol) en langs de zijkanten, aan de straatkant staan er dan ook nog metalen bakken die regelmatig een poetsbeurt krijgen die een massage waard is.

Een deftig voortuintje, achtertuin, geen gras afrijden de zondag voor het lawaai en de trein die je op geregelde tijdstippen hoort langskomen. Bakstenen, kiezelstenen, klinkers en de ligusterhagen. Tuinhuizen die even groot bijna zijn als een chalet en ik hoef geen verder plaatje te tekenen zeker.De linden die dan de weinige hoge bomen vormen in de buurt, langs de straatkant zijn dan nog te hoog opgesnoeid zodat er nog een belachelijk klein kruintje overschiet dat de bomen zo spijtig genoeg compleet uit proportie zijn gerukt. Doet mij denken aan acrobaten op lange stelten.

Wat zo opvalt in de buurt is de behoefte om alles af te bakenen. Ik heb zo een perceelsgebonden vierkante tuin en de ene kant is afgeboord met houten panelen en de andere kant met de obligate coniferen. Achteraan staat er gelukkig een lichtgroen, frisse bamboe. Er moest wel een houten paneel ernaast voor de heilige privacy die op veel andere manieren iedere dag kan ingekeken worden. Er vliegen hier constant helikopters over en ik kan mij ook goed inbeelden dat ik hier op een dag ook drones zie langs zoeven voor een af ander doel.

Voor mij geen gordijnen, zo heb ik nog een beetje gevoel van vrijheid en contact met de beschaving rondom mij….

Maar een beschaving maakt nog geen samenleving en dat werd enkele weken geleden pijnlijk duidelijk. Recht voor ons woont er een koppel, de leeftijd van ons ouders in een alleenstaand huis met twee sproeiende katten en al de rest (inxclusief gordijen en de auto die in de garage kon). Vriendelijke man die ons waarschuwde voor inbraken die we dikwijls de krant en andere post zagen uit de brievenbus halen. Enkele winters geleden hebben we nog echt moeten lachen toen we vanuit onze slaapkamer hem rond tien uur ’s avonds in zijn korte short de sneeuw van de oprit zien wegschoffelen terwijl het nog keihard sneeuwde alsof het sneeuwkanon bezig was. Achteraf gezien was het omdat zijn vrouw nog moest toekomen met de auto maar het zicht was wel speciaal dat ik het nooit meer vergeet.

Enkele weekends geleden merkte ik dat er veel auto’s kwamen en gingen bij onze overgeburen terwijl het daar anders de rust zelf was. Ik voelde dat er iets gebeurt was, dat er iets niet klopte en enkele dagen later kreeg ik inderdaad te horen van onze rechterbuurvrouw dat onze gebuur na een ziekte gestorven was die zaterdag.

We hadden geen doodsbrief gekregen maar ik vond het toch maar gewild dat ik mijn medeleven betuigde dus heb ik mijn innige deelneming in hun ouderweste mailbox (brievenbus) gestopt en de morgen daarna was er een bidprentje in onze afbladerende roestige mailbox. Dorie, vond het toch frapant dat alles van mailbox naar mailbox ging, zonder amper de face to face… De moderne tijd waar menselijk contact minder en minder van doen zal zijn maar toch oh zo nodig als ons brood.

Ik ben ook geen goed voorbeeld en ben ook niet het mens die van ’s morgens tot ’s avonds salvo’s van statusupdates de lucht in ga katapulteren maar het doet deugd als je in een park wandelt, waar de grote mensen iets kunnen doen als terrassen en de kleine mensjes luidkeels ruzie kunnen maken over een loopfietsje…Dat is wat we nodig hebben, plaatsen waar we kunnen samen zijn in een aangename omgeving.

Gelukkig zijn er nog de buurjongens die kunnen loeien als echte sirenes (papa is politieman) en hun overstuiterende voetballen die onze tuin belagen.

Het is allemaal niet zo slecht, deze zomer komt de ijskar door de wijk, toch?