Goed vertoeven

Heb wilde, fijne viooltjes (paarse kleur).gespot, de gele kornoelje staat volop in bloei en wilgenkatjes heb ik ook al weelderig gezien. Het speenkruid is al van de partij en het klein hoefblad heeft ook al zijn kopje boven gestoken, moet maar achteraan in de tuin kijken. De lente is in het land en dat heeft mij waarschijnlijk ook een duwtje gegeven om terug bezig te zijn. Al moet ik zeggen dat vooral de krokussen nu het werk doen en prachtig staan te pronken. Toch één projectje dat er door gekomen is en dat heeft een stroomstootje aan mijn algemeen goed gevoel. Iedere keer als ik de voortuin passeer doet het ongelofelijk deugd om wat kleur te zien in het gazon. Magisch gewoon!

Ik heb al veel verhuisd en rondgezwerfd in mijn leven. Vele streken zijn mij niet onbekend en niet hier of daar maar heel (vooral West -) Vlaanderen is mijn heimat. Heb vele mooie streken doorgewandeld, gefietst, gereden en gebivakkeerd. Het is echt aartsmoeilijk om daar een favoriet van tussenuit te halen. Het heuvelland met de getuigenheuvels? De Vlaamse Ardennen en omstreken? Onmogelijke opdracht! Er is wel een streek die buiten categorie ligt en dat is de kust, Niets kan het vervangen en ik heb er in mijn jeugd veel aan te danken. De zee en haar aura geneest als geen ander. Ze helpt alles te verwerken en spoelt alle onnodige gedachten weg en brengt vernieuwende stoffen aan, een grote zuiveringsmachine die ik aanbid om haar onmetelijke kracht en alles in proportie te laten zien. Het is maar een storm in een glas water als ik tegenover haar sta en over mijn besognes denk. Mijn grootvader zijn assen zijn in de noordzee uitgestrooid, dat is terugkeren naar de essentie. De zee sterkt je aan op een manier die alleen zij kan en is de gulste geefster die ik ken.

Als ik denk waar ik vroeger het liefst gewoond heb, wat omgeving betreft, is het misschien wel ‘d oude brouwerij in Otegem, Historisch het meest interessante pand die geklasseerd is, toch de poort om in te rijden en de hoeve ademt traditie uit omdat er nog gebrouwd is blijkbaar tot de jaren zestig. Je rook de geschiedenis als je er rondneusde en het was helemaal omlegen door weides en akkerlanden en andere landerijen. Mijn zus en ik zijn tot op de dag van vandaag overtuigd dat het er spookte en hoor nog altijd de zware voetstappen met botten in het holst van de nacht voor het raam. We hadden een deftige siertuin en een aparte moestuin en een weide. Voor de stadsmussen was het toch aanpassen maar het was toch redelijk impressionant achteraf gezien. Nu pas zie ik de waarde er van in. We hadden barberieten, kippen, en bijpassend haantje…Katten en honden natuurlijk en schapen die op de onverwachtste momenten lammerden. Je stond op en je had er één of twee spierwitte eerste communiekantjes bij. Nee, er waren mindere makkelijke dagen dat het buitenleven niet zo glorieus was maar dat was voor de volwassen mensen die het werk moesten doen. Op een dag was de stank van de geslachte schapen mij zo beu dat ik de tonnen met resten versleurde achter de hoeve, tussen de weide en er een diepe put maakte om het slachtafval in weg te begraven. Naast de buitenfeestjes en de plaats die je had moest je er dat ook bij nemen. Mijn favoriete moment van de dag was ’s morgens, de zeven kilometer tocht naar Anzegem waar ik bij de zusters mijn laatste jaren op de schoolbank gesleten heb. Op de boerebaantjes, langs het glooiend landschap waar ik het lijsternest van Cyriel Buysse passeerde, je moest Ingooigem langs om naar Anzegem te rijden. Dan keek ik zo naar de hemel waar de vliegtuigen al van ’s morgen vroeg een dambordpatroon vormden dat ik op den duur halverwege de baan reed. Gelukkig dat ik op buiten reed, zigzaggend!

Er ontbreekt wel iets in dat pittoreske 19de eeuwsachtig plaatje dat ik express heb uitgewist met een gom die selectief geheugen heet. Je bewustzijn heeft de neiging om bepaalde dingen die je niet leuk vind uit te vagen, uit het plaatje. Een reusachtig spinnenweb, gevormd door hoogspanningsmasten met de elektriciteitscentrale als monsterlijke lelijke grijze spin in het midden die de hele streek bezoedeld. Kunnen ze de hoogspanningsmasten niet onder de grond steken? De centrale ligt nu stil en wordt ontmanteld. Tientallen jaren en vele euro’s zullen volgen om het terrein waarop ze stond te saneren. De koeltorens zullen worden gedynamiteerd en geen zwarte vlek in het landschap meer zijn. De herbestemming is een vraagteken.

Mijn ouders hebben moedwillig of niet, heel onze jeugd niet zo ver van elkaar gewoond en in die periode woonde mijn vader in Waarmaarde die daar ook maar een boogscheut van ligt. Je kon er ook met de fiets naartoe. Toen al lang gescheiden en ondanks alles hebben ze toch allebei altijd een bepaalde zelfde basisinstelling gehad. Ik ga het niet verder analyseren en trachten uit te leggen maar mijn ouders zijn nu eenmaal gelijk je linker en rechterhand, voor mij toch en dat zal zo blijven.

Mijn vader had een klein fermetje gekocht, een oud doeningske. Ik denk dat hij daar een van de grootste veranderingen gedaan heeft, die zeker in de top drie mag staan. Mijn pa heeft heel zijn leven de gewoonte gehad van iets te kopen, op te knappen, en dan terug te verkopen, dat was de hang van zaken. Hij had reliëf in de tuin gestoken met een natuurlijk uitziende vijver en een veranda geplaatst in glas en metaalconstructie, dat weet ik nog. Van binnen is mij onduidelijk hoe het eindresultaat was maar hij maakte er altijd iets anders, moderner van. Mijn vader heeft toch ook enkele uitzonderlijke woningen gehad, enkele toch op den buiten waar het avontuur ondermeer was om met de melkkan en ons stuur vasthoudend van onze jaren tachtig BMX in felle kleuren (het mooiste cadeau dat ons vader ooit gaf); verse witte godendrank naar den boer te gaan halen. Ja, het is de tijd om de kalfjes uit de gracht te halen. Wat is er mis met de mooie herinneringen?

Op één van die Otegemse heuvels woont een landschapsarchitect met een megatuin en klanten over de hele wereld. Voyeurisme door stukjes op de regionale tv-zender. Ja, een iets ander leven maar uiteindelijk neem je toch allemaal dezelfde wegelkes. Hij is ook docent en heb twee uitstappen mee gevolgd de vorige jaren waardoor ik twee mooie plekjes in Belgie leerde ontdekken die ook grandioos zijn om te vertoeven. Het arboretum van Kalmthout dat echt een bezoek verdiend en als je eens in Bokrijk bent moet je niet enkel het openluchtmuseum en de strooien daken gaan bezoeken maar het arboretum die er naast ligt. Neem je picknick mee en wandel er wat rond, op eigen ontdekking. Dat was hemel op aarde, eventjes voor mij.

Het beste komt en moet het allermooiste plekje zich nog tonen aan mij, ben er optimistisch over.