De winter

Een mooie wandeling langs de Schelde in de scheldemeersen gedaan deze namiddag. Heb groot hoefblad (Petasites hybridus) zien bloeien voor de eerste keer en dat was prachtig om te zien. Godzijdank ben ik niet afgeslaan en doorgewandeld. Heb er foto’s van gemaakt. Is fascinerend dat er planten zijn die eerst bloeien en dan pas blad vormen. De grote bladeren waren er zeker nog niet. Om zeker op te volgen de komende dagen en weken. Het is een wonderlijk stukje natuur langs de Schelde waar ik zeer graag terug kom. Mijn Senioritahond had weer een date, de zoveelste op een rij (hoe doet ze het toch). Het zijn altijd knappe toyboys die veel jonger zijn dan haar waarmee ze dan eventjes dolt. Een hond zorgt er toch voor dat je makkelijk met iemand aan de praat kan geraken. Ga nog een sociale hondeneigenaar worden.

Zeg het eens, hond tot hond.

Onze grootouders krijgen echt een gezegende leeftijd en de broosheid komt zichtbaar. De bewegingen zijn ijler en minder gepreciseerd. Niet meer zo snedig en effectief als een speer. De scherpheid is weg en zachtheid is in de plaats gekomen. Je hebt soms de behoefte om ze terug te koesteren als kinderen, en dat is ook het enige dat je kan doen om het proces draaglijk te maken. Ondersteunen en dingen nog ondernemen waar ze zich goed bij voelen. Nabij zijn en tijd geven die kwaliteitsvol is. Voorzichtig zijn dat je niet te veel uit handen neemt maar hun onafhankelijk blijven aanporren en bewaken. Hun waardigheid is iets dat ze als een medaille dragen, ze hebben geleefd en van alles geweest en gedaan achter alles. Ja, mensen die ouder worden zijn een spiegel die je ook vragen om zelf rijper te worden. Mijn begripvolle kant komt dan goed van pas, als wapen tegen de nukkigheden van de tijd. Niets hoeft meer zo nodig maar de fundamenten worden graag behouden. Er wordt in de cocon gekropen en geschuild en naar absolute zekerheden terug gegrepen. 

Mijn grootmoeder (geboren in het royal jaar ’26, zoals Queen Elisabeth II) was met elf thuis. Ze had vijf broers en vijf zussen die hecht aan elkaar hingen alsof het een eigen universum was. Met de aangetrouwden er bij, de latere kinderen en kleinkinderen was het een familiefeest van in de honderden. En toch is het die somtijds vrolijke bende niet die blijft plakken. Ben altijd graag geweest naar mijn grootouders voor de rust en de stilte die voelt alsof je in een abdij bent. We zeggen soms al grappend dat je er op retraite kunt gaan. Ook de eenvoud is verhelderend van tijd tot tijd. Geen duizend dingen in de koelkast waarmee je 5 maaltijden uit de 5 continenten kunt klaarmaken. Een vast dagschema die in de constant veranderende wereld wel eens een houvast kan zijn. De tijd gaat er trager en verandering dringt er zich minder vlug op. De evoluties stuiten op een zwaarder pantser om er door te geraken. Ze worden halt toegeroepen door een koffietje met de koekjes van het huismerk en het middagdutje.

Wij zijn de zevende familie en ze is één van de sterkste. Ze heeft nog één zus die leeft en 1 schoonzuster die hun mannen hebben overleefd. We vallen dus ruimschoots in het verwachte scenario dat vrouwen het onder ogen moeten zien. Ze neemt geen echte medicatie buiten zalf voor pijnlijke gewrichten en enkel haar gehoor is fel achteruit gegaan zodat de tv soms echt wel luid staat. Maar bij de bovengeburen ook, dan kan je het programma twee keer mee volgen, geen probleem.

in 2013 en 2014 heeft ze twee keer dezelfde linkerarm gebroken, met ongeveer een jaar tijd tussen. De eerst keer is het op straat gebeurt (sierkasseien) en de tweede keer thuis, over een salontafeltje gesukkeld. Sedert dien loopt ze veel behoedzamer en is het geen deux-chevaux meer. De fitheid zelfe wandelde ze van Nieuwpoort naar Koksijde en terug maar nu is het veel moeilijker om haar naar buiten te lokken. Ze ontziet alles meer en ze zegt zelf dat alles trager gaat om te doen. Maar ze kan nog in haar vertrouwd, zelf ingericht appartement blijven mits wat hulp.

Haar beide dochters werken en hebben hun eigen verantwoordelijkheden waardoor het gebeurt dat er iets minder bezoek is. Wat doe je met al die uren alleen? Lezen en naar de tv kijken? Er is een buurvrouw op dezelfde verdieping waar ze eens kan mee babbelen maar het moet wel een impact hebben om je hele generatie te zien wegvallen, één voor één. Mijn grootmoeder is niet naar de begrafenis geweest van haar laatste broer die een paar maanden geleden overleden is. Het was wel in Brussel, de mis maar naar hoeveel begrafenissen kan je gaan? Is er de angst om je eenzamer te voelen als je buiten komt onder de mensen dan alleen thuis?

Je leert met alles omgaan en mee te leven. Kan met gehandicapten omgaan en zelfs met mannen. Maar als er één laatste ding is waar ik nog steeds moeilijk mee kan omgaan is het de dood, het definitief afscheid. Een einde die onherroepelijk is en geen tegenwerking machtig is.

In mijn leven heb ik maar twee keer de dood van dichtbij meegemaakt, mijn grootvader en nonkel heb ik gezien als ze dood waren. Met mijn grootvader was het wel speciaal en geen zo'n nare ervaring als ik gedacht had. Ik was bang om naar het funerarium te gaan. Toen we binnen gingen had mijn tante mijn hand vastgenomen en voor ik het goed en wel besefte zag ik mijn grootvader liggen omdat de deur open stond van de kamer. Hij was zoals ik hem meestal had gekend. Weg waren de gevolgen van een trombose en daar was de bankdirecteur weer.
Toch vindt ik alles rondom dood gaan akelig, het is paniekerige angst De dood moet iets schoner worden, even schoon als het leven zelf kan zijn. Het is een deel van het bestaan dus mag het iets menselijker. In de natuur zijn ze gewoon om er mee om te gaan dus wil ik er ook vrede mee nemen. In onze contreien zouden ze er toch meer feeling mogen in steken. 

Het is zoals naar een zelfportret kijken en bepaalde dagen wil je dat alles blijft zoals het is, dat er niets verandert. Dat het appartement altijd het appartement blijft van mijn grootouders. Dat er geen beeldje verzet wordt, geen meubel van plaats verandert. Het is gelijk we november zijn en dat je beseft dat december er zit aan te komen.

Het zal een grote shock zijn als mijn grootmoeder gaat sterven en een heel aanvaardingsproces maar nu weet ik dat de winter er ook bij hoort. Het is een bar seizoen maar nu tracht ik ook de lente in gedachten te houden.

De nieuwe vrouw

Als ik telefoneer naar mijn grootmoeder is één van de vragen die ze mij stelt:”is jouw werk al gedaan?” Dan heeft ze het niet over de tuin waar ik dringend eens in moet, of mijn blog die moet gevoed worden. Nee, dan heeft ze het over mijn huis die liefst aan de kant moet liggen. De was en plas is mijn verantwoordelijkheid, zoals het een goeie vrouw betaamt. Maar een generatie tussen en zo’n verschil in perceptie. We komen van zeer ver en de sprint is nog niet gewonnen. De zorg voor de kinderen is iets voor de vrouw, zonder vragen. Zoals een meisje haar pop oppakt en het eten heeft. En het gaat zo door, van moeder op dochter. Dat ik vroeger met de barbiepoppen gespeeld heb ben ik nu minder enthousiast over en iets wat beschaamd. Wat heeft ze gestudeerd, wat deed ze eigenlijk god ganse dagen? De winkels afschuimen?

Ze spreken zoveel over de nieuwe man, die de vrouw te hulp schiet wanneer het kan. Dat is een goeie evolutie, en ik juich het alleen maar toe maar zoals je vaak hoort in de media (loonskloof, glazen plafond, tot borstenbepoteling en erger in India) is de weg nog lang. Ja, ik ben een feministe die voor gelijkheid over de hele lijn wil gaan. Opgevoed tussen allemaal vrouwen heb ik mij nooit minder gevoeld in mijn kinderjaren. Tot je met beide voetjes in het leven staat en het zelf moet boteren. Het is hier niet allemaal meer grof ongelijk zoals vroeger, het is subtieler. Toen de politie mijn domicilie kwamen controleren was het gelijk hij op een plaats van delict was. Voorzichtig zijn, hé, meiske hoorde ik hem denken. Hij had gelijk tientallen vragen in zijn mannenhoofd. Hoe gaat ze de huur betalen? Als ik een groter, dubbel bed vroeg aan de conciërge in mijn gemeubelde studio was dat het gespreksonderwerp. Ik had er de ruimte voor en wie ligt er niet een keer graag overlangs in bed, niet? Een vrouw heeft een lijf om naar zichzelf te kijken en ze hoeft niet naar een ander lijf te kijken, over de rest spreken we liever niet. We zwijgen om serieus gehouden te worden. Een man scharrelt maar in het echt, zijn het niet de kippen die scharrelen?

Op de werkvloer is het natuurlijk elk voor zich en als je een mannenberoep in gedachten hebt, good luck. Van ’s morgens vroeg mocht ik al bierbuiken begroeten en kon ik bewonderen welk onderbroek die dag werd gedragen. Mocht ik het eens geprobeerd hebben…. Wilde ook niet belanden tussen die pin-ups die aan de kast poseerden als trofee van hun fantasie. Zorg dat je een flessenopener bij hebt om er bij te horen en dat je niet in de val trapt om hun afwas te doen. Leer er aan wennen dat ze plots onaangekondigd gaan pissen in de struiken. De prostaat speelt meer en meer op met de leeftijd, hij laat van zich horen. Dat een man wat overgewicht heeft zouden ze niet zo snel over spreken maar tegen een vrouw durven ze dat wel uitspelen.

Ik had één vrouwelijke collega en die was een halve man. Ze had voetbal gespeeld, kon tegenspreken en had dus duidelijk leren de broek aantrekken. Ze had het in het begin de ambetantste klusjes gekregen maar heeft haar plaats opgeëist met een luidere stem en altijd paraatheid. Mannen mogen een paar minuten een keer contempleren over hun werk maar als een vrouw een paar seconden niets doet, gewoon eens staat te staan, ho maar Roken deed ze gelijk een turk en dat doet ook iets aan een imago. Bier drinken lieten we over aan de mannen. Zou niet gezond geweest zijn om die dagelijkse gewoonte op te pikken Een verslaving had ik er niet voor over, om over alles tussen pot en pint te kunnen meepraten. Ja, op het werk wordt er zeker geen alcohol genuttigd, dat is het principe eigenlijk.

Veel mannen (en ook vrouwen) bekijken hun werelden vanuit twee verschillende gezichtsvelden. Ze hebben er twee verschillende planeten (ja, Venus en Mars als je het zo wilt) van gemaakt, ieder zijn eigen deel. Een vrouw doet nog meer het huishouden en doet de shopping. De man gaat op stap en kan het zich veroorloven, zonder commentaar om een weekend paddenstoelen te gaan onderzoeken in de Ardennen (dat is nog maar de zeer lichte vorm). Mijn vader was maanden op weg, in zijn eentje naar een ander werelddeel om daar zichzelf terug te vinden. Als je een relatie hebt, waarom bekijk je dan niet om dat te samen te doen? Nee, een vrouw zou dat niet aankunnen, te zwaar. Mijn achttienjarige broer mag met de Audi TTI rijden, ik zou mij kunnen verongelukken, nietwaar. Ik heb met een BMW gereden die zeker even zwaar was en ik vond dat ook cool om te doen. Mijn vader heeft met mijn broer een heel andere relatie die minder barrières heeft als bij zijn twee dochters. Ze zijn gegroeid naar een zelfde golflengte en de interesses zijn natuurlijkerwijs meer aan elkaar gebonden. Een appel spreekt ook makkelijker tegen een appel dan tegen een peer. Mix en mingle meer de leefwerelden van de sexen en het zou eindelijk eens evenwichtiger zijn.

Voor mij geen make-up, want die wrijf ik toch open. Na een tijdje is die uitgelopen en niet meer mooi. Geen hakken waar je amper een paar honderd meter comfortabel mee kan lopen. Een rokje heeft je minder bewegingsvrijheid, dat is toch de waarheid. Ik heb in mijn jeugd altijd als jongen, de zoon trachten te gedragen om in het zicht te komen van hun wereld. Met wisselend succes kan ik wel zeggen. Het bleef eerder bij achterna lopen en meenemen, oppikken wat je kon.

Ik wil ook avonturen en experimenteren en mannelijke zaken doen. Het leukste is toch de wereld leren kennen, stop met het iets exclusiefs te laten zijn. Ik heb inderdaad niet de fysiek van een man 1.90 m. Bij mij leek alles meer op sleuren dan wat anders maar ik kreeg toch alles in de laadbak. Heb evenzeer boomstronken op mijn schouders genomen en de hakselaar gevuld. Het is wraakroepend dat ik bepaalde machines niet kon in gang krijgen en mee werken, gewoon omdat ik te weinig spierkracht heb. Machines zijn gemaakt voor mannenpoten en discrimineert op die geniepige manier. Moet toegeven, technische zaken zijn niet zo mijn ding en de wereld van motoren is nog altijd een mysterie voor mij en er dan in een vlugte ingedoopt worden, ga je helemaal in overdrive, kan je het toch niet vatten. Waarin je opgevoed bent heeft er wel degelijk alles mee te maken.

De positieve kanten van het vrouw zijn? Wij denken aan de verjaardagskaartjes en de intuïtie, de sociale gevoeligheden opsporen en naar buiten brengen bijvoorbeeld.

Ik ben geen superwoman, het is niet mijn bedoeling om tien dingen tegelijkertijd te kunnen doen. Ga nu eerst de wasmachine versteken, en dan aan mijn carrière verder bouwen. Mannen weten waarom, maar de vrouwen stilletjes aan ook.

Nevel en mist

Vanmorgen is het mist, de nevel ligt als een deken over ons. Alles is gedeeltelijk of helemaal niet zichtbaar, een beetje flou. Het leven staat momenteel niet zo hard op het netvlies gebrand als in een film.. Ik heb graag zo’n weer, het heeft een gevoel van veiligheid, van niet gezien te zijn. Het beeld is gemaskeerd en verstopt zich. Alles is verborgen in het onzekere ,dus staat het ook nog open welke kant het zal uitgaan. Wat er komt is onzichtbaar en een mysterie. Dat is een geruststellende gedachte deze morgen. Niets is vastgepind, alles staat open.

Soms heb je die behoefte dat er iets open staat, nog iets niet ingevuld is. Dan kan je dromen of wat er nog komen gaat en de plannen naar jouw hand buigen. De toekomst de kleuren geven die je wilt. Naar links of rechts afslaan? Het is het kunnen kiezen die toch een bevrijdend gevoel heeft.

Sommige mensen zijn bang om ten volle voor iets te kiezen, en kiezen dan helemaal niet. Die blijven een voortdurend op dezelfde plaats staan. Dan voel je pas de gevangenis rondom sluiten. Het klinkt contradictorisch maar niet kiezen werkt beklemmend. Als je dan voor iets gaat moet je er dan ook geen doekjes om winden en staan treuzelen. Mocht die keuze dan niet bevallen kan je nog één keer achterom kijken maar terugkeren op je stappen is mogelijks geen goeie optie. Vooruit denken is positiever, met passie en vuur verder bouwen. Palaveren over vroeger brengt geen inspiratie in het kopke. Dezelfde patronen blijven volgen heeft al ganse kolonies uitgeveegd. Geen dozen om uit te denken maar uit de doos kruipen en zo ver mogelijk van die doos rennen.

Mijn ouders zijn daar een goed voorbeeld in en hebben altijd een pad gekozen en daar dan ook voor gegaan. Een hoofdstuk afgesloten was gaan voor een ander. Mijn ouders zijn ongebonden reizigers. Als het niet fysiek is, dan in hun hoofd. Hebben individueel gekozen om af en toe op avontuur te gaan en zijn dan ook een produkt van hun tijd. Zigeuners? Bohemiens? Je krijgt dat virus met de paplepel ingegeven en de wereld intrekken is dan ook een aanlokkelijke gedachte. Daarom kan ik nog zo ecologisch mogelijk worden, een auto is een must om niet aan dezelfde stek vast te zitten en het hazenpad te kunnen kiezen. Om gelijk mijn hond nieuwe geuren te kunnen opsnuiven. Soms wilde ik een uitgestippeld pad met de gedane studies, vaste job, vast lief en een stek met de naam onder de deurbel. Ongebonden zijn heeft onmetelijke kansen. Je kunt bewegen naar waar je wil. In mijn jeugd heb ik van mijn ma een klein plastieken Garfield gekregen met lange beweegbare armen en benen. Op zijn buik stond: “be flexibel, any place, any time”

Wat het belangrijkste is in het leven is een eigen ster vast te krijgen. Een doel te hebben in het leven. Kinderen opvoeden is zoiets nobel. Uitvinder spelen klinkt zalig. Een muur beschilderen of als een gek lopen en eindigen op het kampioenschap veldlopen is perfect. Het probleem is dat ik mijn sterren momenteel niet zo goed zie (ah ja, het is mist). Welke ster moet ik achterna gaan? En hoe gaat dat praktisch? Mijn pa beschuldigde mij er onlangs van dat ik iets te speciaal wilde doen in het leven. Dat kwam uit de mond van iemand die overal in de wereld gewerkt heeft en toen het nog kon heel de Middellandse zee rond gereden heeft met de moto. Voor mij komt het er niet op aan een wereldverbeteraarster (zo’n mannelijk woord) te worden maar mij nuttig te voelen. Voor mij hoeft de voorpagina’s van de boekjes niet want ik ben cameraschuw nog aan toe. Een relevante bijdrage leveren aan de maatschappij is voor mij al voldoende. Meer hoeft dat voor mij niet te zijn of is dat te veel gevraagd? Al is het achter de vuilniskar hangen. Dat levert zichtbaar iets op dat de mensheid vooruit helpt. Nu heb ik het gevoel dat ik niets doe. Het schrijven helpt die nood een beetje te verzachten en als het gelezen wordt kan dat misschien een kleine recompensatie bieden dat ik op deze planeet mag rondlopen.

Twaalf stielen en dertien gelukken gaat voor mij wel op, het is ook een weg in onze familie die ik heb verder gezet. Waar ik gezegend mee ben is dat creativiteit in het genenpakket zat als ik geassembleerd werd. De drang naar expressie, om daarmee omringd te zijn en dat naar buiten te brengen. Mijn moeder haar handen zijn op allerlei manieren goud waard en ze kan er wonderen mee verrichten. Ze speelde klassieke gitaar en met naald en draad maakt ze een gewaagde en exclusieve kleerkast. Ze heeft nog inlijstingen van kaders gedaan en dat kwamen unieke stukken met omlijsting als meerwaarde. Mijn zus heeft heel de balletschool gedaan en is performer puur sang die er elke avond staat en geen enkel drama is haar te veel. Vader heeft heel de kunstacademie doorlopen en kan overweg met verf, klei en allerlei andere materialen. In veel verschillende situaties terecht komen verbreden je horizon en je moet wel die kortzichtige bril van je neus zetten om verder te evolueren. Innovatief bezig zijn met jezelf is een beetje beangstigend maar kan ademruimte brengen.

Hoe ik nu bezig ben is prima voor mij. Najagen lijdt ook tot niet veel en het slimste is het naar je toe laten komen, een beetje lokken. Op jacht gaan vraagt ook verdorie tonnen energie en ik wil met mijn brandstof zeker spaarzaam zijn. Dan trek je de dingen naar je toe die geschikt zijn voor jou. Moet ik bouwvakker willen worden? Nee, dat gaat niet en zou op frustratie aanlopen. Een industrieel worden of een of ander dokter? Ligt niet in mijn lijn. Iets doen en de deur open zetten en zien wat het brengt. Het verhaal van het zaadje dat een plantje werd, weet je wel. Mijn capaciteiten zijn niet gelijk die van een ander en dat aanvaarden maakt het luchtiger. Vraag mij niet aan de elektriciteit te werken maar een speech neerpennen of met dieren omgaan zijn mij haalbaarder..

Ik ga de ideeën nu maar laten komen en ze vangen in mijn vlindernet…

Alternatief

In onze familie zijn we nooit bang geweest om andere wegen te bewandelen dan de conventionele artsen ons voorschreven. niet omdat we de pretentie hadden dat we het beter wisten maar omdat we de gezonsheidsprijs die we dan betaalden te duur, de inzet te hoog vonden. We gaan altijd voor de win/ win situaties die zo min mogelijk invasief zijn en nog meer problemen kunnen veroorzaken en restletsels teweeg brengen die hadden kunnen vermeden worden. Het maximum moet uit de therapie gehaald worden, het beste resultaat. Ik heb nog een paar jaren af en aan gerookt. Niet veel, toch wilde ik daar niet mee doorgaan en heb ik voor mij de beste alternatieve remedie gebruikt die er is, die van zelfsuggestie. Telkens als ik zenuwachtig was, de behoefte voelde om te roken beeldde ik mij in dat ik een sigaret aan het roken was. Heb sedert dan nooit meer een opgestoken, die soort zelfhypnose heeft geholpen. Ik voel mij voldaan en mijn lichaam gelooft dat ook. Als je er van overtuigd geraakt dat je iets niet van doen hebt, dan kan je ook iets laten.
Iedere behandeling moet zo weinig mogelijk nadelen geven tijdens en na de behandeling.Natuurlijke middelen hebben de neiging om daarin mee te gaan en daaraan te voldoen. Dat planten daarin onmisbaar zijn is prehistorisch nieuws, de mens is sedert dien zeer creatief geweest om alles te gebruiken rondom zich om gezond te blijven. Elk lichaamsdeel dat je meegekregen hebt bij de geboorte is van belang, dus ook die verrekte sinussen en amandelen soms. Wijsheidstanden... De naam zegt het zelf. Remedies en medicijnen. Wat moet ik slikken, smeren,... waarom zou ik in mij laten snijden? Volg jouw instinct, je gevoel zegt eigenlijk alles. Wat werkt voor een werkt niet voor en ander. Het is zeer individueel wat iemands behoeftes zijn. Leer luisteren naar uw lichaam, wat zegt het en dat wat je voelt er ook gevolg aan te geven. Neem de signalen serieus en behandel ze dan ook prioritair. Stijf? Stretch, rek die verkrampte spier uit van als je het voelt. Wacht geen half uur als je dorst hebt. De enige keer dat je jou moet haasten is naar dat plekje waar je kan rusten als daar nood toe is. Stilte kan een must zijn of het fel licht kan ook te zijn. Temperatuur speelt ook een rol om welzijn zo vlug mogelijk terug te vinden. Laat niet iets doen gezondheidsgewijs waar je niet achter staat, waar het geloof in ontbreekt. De behandeling van harte doen is al de helft van de genezing.
Het jammere is dat sommige behandelingen die buiten de reguliere gezondheidszorg vallen duur kunnen zijn en niet terugbetaald worden door de ziekenkas. Het is ook een business waar geld aan het langste koordje trekt. Medisch apparatuur moet afgeschreven worden en erelonen betaald. Dat gezondheid een voorrecht van rijken wordt die bepaalde behandelingen zich wel kunnen veroorloven, dat is misdadig. De medische wereld gaat er op vooruit en hopelijk kunnen we daar allemaal van blijven profiteren.
Negeer zeker niet het gezondheidsprobleem zoals je stof onder een mat veegt want dan zou het wel een keer kunnen opstapelen en er toch van onderuit komen. Iets ernstigs is iets ernstigs en wegdrukken werkt als een boomerang terug in je gezicht. Gezond blijven is een constant proces en gelijk conditie opbouwen en onderhouden vraagt tijd en regelmaat. Aandacht 7 op 7, 24 op 24 om de gezondheid te vinden en te houden. 1 keer een pilleke nemen helpt in de meeste gevallen niet, er moet iets naast gebeuren. Snelle en eenzijdige oplossingen zijn utopie wat ons gestel betreft. Zelf een ingreep van een uur vraagt dan weken herstel van ons lichaam, het is een wetmatigheid. Meestal zijn medische problemen niet overnacht gekomen en verdwijnen ze ook niet in een etmaal. Tank op tijds bij van alles wat je nodig hebt en hou je gezondheidspeil zo hoog mogelijk. Geniet er dan ook van als iets deugd doet. Ah, verse lucht. Ja, ik heb die binnen en dat deugd tot aan het topje van de longen, terug fris gevoel. De zon voel ik tot op mijn beenderen en die vloeistof die ik drink vult weer al mijn cellen. Wat voeding betreft, daar doe ik niet moeilijk over. Voor mij geen diëten of speciale dingen, al zie ik het wel als een therapie. Vasten is soms goed en is voor mij wat soberheid aan de dag leggen. Niet gelijk de moslims, dat zou ik als een aanslag op mijn gezondheid vinden. Het niet drinken overdag vindt ik het onbegijpelijkste aan die Ramadan. Pure dingen vindt ik heerlijkst om te eten. Geen smaakversterkers en additieven waarvan de naam buitenaards klinkt en de herkomst buiten het melkwegstelsel of nog verder lijkt te liggen. Ik lust liever boter in een gerecht dan chemische margarine. Fast food tracht ik ook niet te doen door de slechte reputatie. Als ik suiker wil binnen spelen dan liefst het echte spul, dan neem ik nog liever de regular cola. Dan weet je tenminste van waarvan je crasht. Ik eet weinig vlees en kan gerust een periode zonder maar over dagen zonder vlees doe ik toch minder fanatisch. Ik heb wel de neiging om naar bio te grijpen in de winkel omdat ik er dan op vertrouw dat het eerlijker produkten zijn. Je kan je aan veel regels houden als je wilt maar mijn motto is variatie. Ik heb het lastig om twee dagen na elkaar hetzelfde te eten. Het leven is uitnodigender als je er afwisseling in brengt. Het heeft zowiezo meer goesting en dan krijg je zeker alles binnen dat je nodig hebt.
Beweging is echt een must om mij gezond te voelen. Iedere dag een wandeling met de artrosehond maakt ons allebei losser en de beenderen minder stijf. Het is goed voor de conditie en met iedere stap zet ik de dingen op een rijtje en komt het leven soepeler. Tijdens de weekdagen zijn het wandelingen van 4 -5 km en in het weekend loopt dat op tot een wandeling van 15 km. Soms ga ik mee met een wandelclub en daar wordt er niet gekeken op een km meer of minder. Het gaat er ook gezellig aan toe met rustplaatsen waar hapje en een drankje voorradig is. Het is een heel sociale bedoening die een samenhorigheidsgevoel opwekt. Soms moet ik mijzelf ook wel oprapen om naar buiten te gaan maar nadien is er de beloning dat ik mij energieker voel en in het hoofd is opgeklaard.

Goed vertoeven

Heb wilde, fijne viooltjes (paarse kleur).gespot, de gele kornoelje staat volop in bloei en wilgenkatjes heb ik ook al weelderig gezien. Het speenkruid is al van de partij en het klein hoefblad heeft ook al zijn kopje boven gestoken, moet maar achteraan in de tuin kijken. De lente is in het land en dat heeft mij waarschijnlijk ook een duwtje gegeven om terug bezig te zijn. Al moet ik zeggen dat vooral de krokussen nu het werk doen en prachtig staan te pronken. Toch één projectje dat er door gekomen is en dat heeft een stroomstootje aan mijn algemeen goed gevoel. Iedere keer als ik de voortuin passeer doet het ongelofelijk deugd om wat kleur te zien in het gazon. Magisch gewoon!

Ik heb al veel verhuisd en rondgezwerfd in mijn leven. Vele streken zijn mij niet onbekend en niet hier of daar maar heel (vooral West -) Vlaanderen is mijn heimat. Heb vele mooie streken doorgewandeld, gefietst, gereden en gebivakkeerd. Het is echt aartsmoeilijk om daar een favoriet van tussenuit te halen. Het heuvelland met de getuigenheuvels? De Vlaamse Ardennen en omstreken? Onmogelijke opdracht! Er is wel een streek die buiten categorie ligt en dat is de kust, Niets kan het vervangen en ik heb er in mijn jeugd veel aan te danken. De zee en haar aura geneest als geen ander. Ze helpt alles te verwerken en spoelt alle onnodige gedachten weg en brengt vernieuwende stoffen aan, een grote zuiveringsmachine die ik aanbid om haar onmetelijke kracht en alles in proportie te laten zien. Het is maar een storm in een glas water als ik tegenover haar sta en over mijn besognes denk. Mijn grootvader zijn assen zijn in de noordzee uitgestrooid, dat is terugkeren naar de essentie. De zee sterkt je aan op een manier die alleen zij kan en is de gulste geefster die ik ken.

Als ik denk waar ik vroeger het liefst gewoond heb, wat omgeving betreft, is het misschien wel ‘d oude brouwerij in Otegem, Historisch het meest interessante pand die geklasseerd is, toch de poort om in te rijden en de hoeve ademt traditie uit omdat er nog gebrouwd is blijkbaar tot de jaren zestig. Je rook de geschiedenis als je er rondneusde en het was helemaal omlegen door weides en akkerlanden en andere landerijen. Mijn zus en ik zijn tot op de dag van vandaag overtuigd dat het er spookte en hoor nog altijd de zware voetstappen met botten in het holst van de nacht voor het raam. We hadden een deftige siertuin en een aparte moestuin en een weide. Voor de stadsmussen was het toch aanpassen maar het was toch redelijk impressionant achteraf gezien. Nu pas zie ik de waarde er van in. We hadden barberieten, kippen, en bijpassend haantje…Katten en honden natuurlijk en schapen die op de onverwachtste momenten lammerden. Je stond op en je had er één of twee spierwitte eerste communiekantjes bij. Nee, er waren mindere makkelijke dagen dat het buitenleven niet zo glorieus was maar dat was voor de volwassen mensen die het werk moesten doen. Op een dag was de stank van de geslachte schapen mij zo beu dat ik de tonnen met resten versleurde achter de hoeve, tussen de weide en er een diepe put maakte om het slachtafval in weg te begraven. Naast de buitenfeestjes en de plaats die je had moest je er dat ook bij nemen. Mijn favoriete moment van de dag was ’s morgens, de zeven kilometer tocht naar Anzegem waar ik bij de zusters mijn laatste jaren op de schoolbank gesleten heb. Op de boerebaantjes, langs het glooiend landschap waar ik het lijsternest van Cyriel Buysse passeerde, je moest Ingooigem langs om naar Anzegem te rijden. Dan keek ik zo naar de hemel waar de vliegtuigen al van ’s morgen vroeg een dambordpatroon vormden dat ik op den duur halverwege de baan reed. Gelukkig dat ik op buiten reed, zigzaggend!

Er ontbreekt wel iets in dat pittoreske 19de eeuwsachtig plaatje dat ik express heb uitgewist met een gom die selectief geheugen heet. Je bewustzijn heeft de neiging om bepaalde dingen die je niet leuk vind uit te vagen, uit het plaatje. Een reusachtig spinnenweb, gevormd door hoogspanningsmasten met de elektriciteitscentrale als monsterlijke lelijke grijze spin in het midden die de hele streek bezoedeld. Kunnen ze de hoogspanningsmasten niet onder de grond steken? De centrale ligt nu stil en wordt ontmanteld. Tientallen jaren en vele euro’s zullen volgen om het terrein waarop ze stond te saneren. De koeltorens zullen worden gedynamiteerd en geen zwarte vlek in het landschap meer zijn. De herbestemming is een vraagteken.

Mijn ouders hebben moedwillig of niet, heel onze jeugd niet zo ver van elkaar gewoond en in die periode woonde mijn vader in Waarmaarde die daar ook maar een boogscheut van ligt. Je kon er ook met de fiets naartoe. Toen al lang gescheiden en ondanks alles hebben ze toch allebei altijd een bepaalde zelfde basisinstelling gehad. Ik ga het niet verder analyseren en trachten uit te leggen maar mijn ouders zijn nu eenmaal gelijk je linker en rechterhand, voor mij toch en dat zal zo blijven.

Mijn vader had een klein fermetje gekocht, een oud doeningske. Ik denk dat hij daar een van de grootste veranderingen gedaan heeft, die zeker in de top drie mag staan. Mijn pa heeft heel zijn leven de gewoonte gehad van iets te kopen, op te knappen, en dan terug te verkopen, dat was de hang van zaken. Hij had reliëf in de tuin gestoken met een natuurlijk uitziende vijver en een veranda geplaatst in glas en metaalconstructie, dat weet ik nog. Van binnen is mij onduidelijk hoe het eindresultaat was maar hij maakte er altijd iets anders, moderner van. Mijn vader heeft toch ook enkele uitzonderlijke woningen gehad, enkele toch op den buiten waar het avontuur ondermeer was om met de melkkan en ons stuur vasthoudend van onze jaren tachtig BMX in felle kleuren (het mooiste cadeau dat ons vader ooit gaf); verse witte godendrank naar den boer te gaan halen. Ja, het is de tijd om de kalfjes uit de gracht te halen. Wat is er mis met de mooie herinneringen?

Op één van die Otegemse heuvels woont een landschapsarchitect met een megatuin en klanten over de hele wereld. Voyeurisme door stukjes op de regionale tv-zender. Ja, een iets ander leven maar uiteindelijk neem je toch allemaal dezelfde wegelkes. Hij is ook docent en heb twee uitstappen mee gevolgd de vorige jaren waardoor ik twee mooie plekjes in Belgie leerde ontdekken die ook grandioos zijn om te vertoeven. Het arboretum van Kalmthout dat echt een bezoek verdiend en als je eens in Bokrijk bent moet je niet enkel het openluchtmuseum en de strooien daken gaan bezoeken maar het arboretum die er naast ligt. Neem je picknick mee en wandel er wat rond, op eigen ontdekking. Dat was hemel op aarde, eventjes voor mij.

Het beste komt en moet het allermooiste plekje zich nog tonen aan mij, ben er optimistisch over.

Make some noise!

Iedere dag is er één zekerheid in het leven, een afwas doen. Het is ook normaal momenteel, ik ben de werkzoekende die thuis is dus dat is voorlopig een taak die bij mij ligt. Iedere dag kijk ik een film, kwestie van geen andere nutteloze dingen te doen en in de criminaliteit te belanden, stel je voor… Anders geef je toch maar geld uit en dat is ook een gelimiteerd artikel. Misschien eens naar de cinema gaan om Wild (Reese Whiterspoon)te gaan bekijken. Dat kan als een nuttige investering geboekt worden, jawel.

Geluidspollutie, hebben ze hier al van gehoord? Het seizoen is maar pas begonnen en de grasmaaiers en consorten ergeren mij al mateloos. De buren zijn het gras aan het afmaaien en het is een irritant, snerpend geluid van zo’n fijnbesnaard licht elektrische grasmaaier die zo hoog zingt gelijk een tenor. Klagend, zagend en het werkt op een systeem dat ik nog lang nodig ga hebben.

Moest ik een tuinbedrijf oprichten, een tuinaannemer zijn zou ik een speciale niche oprichten met geluidloos onderhoud van het groen. Ik heb dat al in het verleden geopperd maar dat werd met een zwak lachje onthaald. Geen geluidshinder meer maar de zeis en handmatige grasmaaimachine met kooibak. Ben daar wel direct voor te vinden. Kan leuk worden om te karweien zonder daar direct alle registers te moeten open zetten en straaljagers achter te doen.

Met de spierkracht verdorie, dat de andere mensen er geen last van hebben. Tijdverlies? Zou nog meevallen volgens mij. Is een experiment waar ik zeker zou willen aan meedoen. Eerst mijn skills om met de zeis te zwaaien eerst wat bijwerken in Oostenrijk of Zwitserland waar ze het gewoon zijn om daar mee te werken. Zie het dan als een educatief verlof, haha.

Soms gebeurd het dat ik zelf de swiffertoestanden boven haal en het stof zo attakeer om geen stofzuiger te moeten gebruiken. Niet alleen mijn hond is geen voorstander van dat ding maar het lawaai is mij soms ook te veel dus poets ik dan maar op de ouderwetse manier, handmatig. De veegborstel weet ik wel staan.

Je loopt in een stukje natuur en wat hoor je? De snelweg. Hier in Vlaanderen is dat heel goed mogelijk. Vaarwel de ten volle natuurbeleving. En een haan die af en toe kraait is een probleem voor de gemeenschap?

Nog een aantal voorbeelden uit de doe-het-zelf kast: Handy man’s met boormachines, slijpschijven, zaagmachines. Ik hoor ze liefst niet te veel rondom mij tenzij ik een hoofdtelefoon op heb of oordopjes inzitten. Dan heb je nog de voorbijrijdende treinen de sirenes van allerlei hulpdiensten en alles dat boven ons hoofd vliegt. Als ik al vooroordelen heb zijn het toch  naar mensen toe die een quad rijden. Het lijk mij zo egoïstisch en verspillend en zeer ergerlijk als ze in jouw buurt komen.

Ik heb last van oorsuizingen (tinnitus) en dan is gehoor een kostbaar goed en geluid krijg je liefst mondjesmaat binnen. De blootstelling aan geluid gebeurt liefst zoals een moeder in de porseleinen winkel want het gehoor is iets heel broos.  Natuurlijke geluiden (vogels) kan ik mee om gaan, diergeluiden kan ik verdragen. Krekels en andere insekten of kikkers zijn voor mij een symfonie zoals je vaak hoort in het zuiden. Met stemmen heb ik ook geen last bij een gematigd decibelniveau. Natuurlijke geluiden zijn minder storend dan mechanische geluiden. Als je er even bij stilstaat en luistert zoemt en suist er veel in ons huis, verschillende elektrische toestellen zijn toch niet zo stil.

Gelukkig heb ik geen kinderen die computerspellekes spelen. Als er een bij ons op bezoek komt, een tienjarige jongetje, krijg ik na enkele minuten al stress. Zo irritant om daar naar te moeten meegenieten. Smarthphones en pads en toestanden hebben daar ook mooi in meegeholpen. Als je sociaal wilt doen en iedereen moet meeluisteren is het niet ok en als oortjes insteekt ben je niet meer van de wereld.

Zouden we niet gelijk campagnes om lichtvervuiling aan te pakken ook eens een campagne op poten zetten en een stiltedag organiseren, een geluidsluw moment?. Het eventjes zo stil mogelijk maken dat we onszelf terug horen. Het zou instant rust brengen en de zenuwen ontspannen. Een zalige gedachte

Muziek is een ander verhaal, dat kan je instant naar een (be)stemming leiden. Daarom is het toch wijselijk jouw muziekkeuze gericht te kiezen. Op je werk Marvin Gaye opleggen is geen goed idee,.in de slaapkamer daar in tegen. Het meeste aquared muziekmoment was Cainsbourg en Bardot met je leraar dansen. Hmm, dat heb ik met waardigheid doorstaan. Ik ben op zoek naar muziek die opgewekt klinkt, die je motiveert. En nu zie ik dat de VN op zoek is naar muziek die universeel blij maakt. Zal die playlist op MixRadio dan maar beluisteren als ze er op staat. Alle beetjes helpen om happy te worden. Er schieten allerlei liedjes mij te binnen die allerlei gevoelens opwekken. Nostalgisch, melancholisc, in tijden van liefdesverdriet. Strijdvaardige liedjes of die een eerbetoon zijn maar er mogen nog enkele optimistische liedje op mijn lijst. 20 maart is de internationale dag van geluk.

Terwijl ik dit hier geschreven heb was er constante muzikale begeleiding, bedankt daarvoor. Grrrrrr. De revanche komt nog. Voila.

http://deredactie.be/permalink/1.2273255

Doktersadvies

Waarom ik zo lang niet geschreven heb? Op het einde van mijn jaar bij het stad Gent was ik compleet ten einde. De druk, het vooruitzicht dat ik andere horizonten opnieuw ging moeten gaan zoeken had mij in haar greep. De stress om het te gaan moeten solliciteren, de situatie van thuiszitten waar ik weeral in zou terecht komen terwijl ik er alles had aan gedaan om aan de slag te gaan werkte verlammend Ik wilde ook aan de slag blijven. De meest mensen willen zich nuttig maken en kunnen verder bouwen op wat ze bezig waren zonder altijd opnieuw van nul te moeten herbeginnen. Nu, ik had een paar keer serieus last van duizeligheden gekregen alsof ik te midden een storm mij op een schip staande moest houden. Dus ik vond dat ik best eens naar de dokterspraktijk zou stappen. Het was in een wijkgezondheidscentrum waar je niet hoeft te betalen voor je consultatie. Je moet er dan wel bijnemen dat je geen vaste dokter hebt, degene die vrij is kan je naar toe gaan. De uitverkorene was een jonge arts en ik legde haar een week voor ik ging moeten stoppen met werken mijn situatie uit. Haar conclusies blies mij omver. Ja, je zal moeten wachten tot alle babyboomers op pensioen gaan, dan zal er werk zijn voor jou. Dat hadden ze graag gehoord op mijn werk. Ten eerste waren enkele van die generatie en waren er toch al goed bezig uit te kijken naar hun pensioen en wat dat zou opleveren.

Verder advies was: ontbijt nemen, voldoende drinken (1.5l., weet je wel) en stress vermijden. Noem mij het grootste kiekhoofd als ik daar zelf niet kon opkomen. Ik kwam bij haar met een paard van een depressie en het enige wat ik wilde was onderkenning van de diagnose (psychische overbelasting) en een zekerheid dat het niets lichamelijk was (suiker niet in orde, of zo iets). Een keer mijn bloedruk nemen en dat was het. Van thuis zetten geen sprake, niets om je zorgen over te maken. Ik had ondersteuning met bakken en het arme ding zou wel terechtkomen, nietwaar.

Het hilarische aan de situatie was dat enkele dagen later ik onverwachts in felle aanvaring kwam met een anders oh zo rustige collega. Hij was de vrijdagmorgen een zware machine aan het opladen voor de dag, met zijn volle gewicht dat ding op de remorque aan het hijsen. Veel kon ik daar niet bij helpen en stond een beetje te niksen, wat mannen aan het stad soms eens durven doen, hé. Laatste dagen, nog tijd om in aktie te komen en zocht troost bij mijn mobieltje (gewoonte als een ander). Kreeg hij daar plots een uitbarsting:”wel, ga je nog iets doen vandaag of helemaal niets? Moeten ze jou thuis zetten? Moeten ze het geld gewoon, direct op uw rekening storten?” Mijn eerste reactie is altijd, trachten te plaatsen, te vatten, het gaat over gaan maar niet dus.Hij bleef maar afgeven en ik stond daar perplex, het over mij geen te laten storten.

Tot ik zelf ben weg gestapt en mij teruggetrokken had in mijn zelfverklaarde bureau vol statige bomen en een vijver (het park, achterin). Daar heb ik het eerst geweend over mijn situatie en dat luchtte echt op. Dus was het misschien helemaal niet slecht, zijn woorden waren als chirurgische messen maar de etter was voor eventjes uit de wonde.

Een half jaar later en ondertussen een rottige interimervaring rijker zit ik nog altijd thuis mijn kas op te vreten gelijk ze zeggen maar ik schrijf het nu tenminste terug van mij af.

Wat niet goed was voor mijn gezondheid was de drukke eindejaarsperiode opvangen in een tuincentrum. De kassa doen was een hele sportprestatie waar er heel veel kwam bij kijken, te veel zelfs dat ik zelfs ’s nachts het gevoel had dat er nog drie klanten stonden te wachten. Daar hadden ze de minister van de administratieve vereenvoudiging eens mogen op loslaten, een functie die de burgemeester van mijn geboortestad had. Geen cadeau om naar huis te schrijven,die job aan de kassa, zeker niet het loon. Groot respect voor iedereen die het doet want het is niet gewoon daar eventjes staan. Klopt scherm waar ik in zit? Gaat de scanner? Weer telefoon?! Correcte prijs? Plastieken zakje? Klantenkaart niet vergeten? Hoeveel ecocheques??? Kleingeld is bijna op! Kortingsbonnetjes?.Spaar je voor deze actie? Cadeaubon? Bankcontact werkt niet meer! Wilt u cash geld afhalen? Waar is de fucking barcode!?... Dan moest je nog poetsen, prijzen van nieuwe artikelen en inpakken. Dat is een vacature voor de godin Lakshmi, die heeft tenminste vier armen. Mijn bazin zou een goeie schooljuffrouw geweest zijn maar bij mij werkte dat averechts, die tijd is mij dunkt toch al eventjes gepasseerd.

Als bedanking om daar anderhalve maand te werken laten ze dan het interimkantoor bellen terwijl je eigenlijk klaar staat in je plunje om te gaan werken, de dag zelf moest ik al niet meer gaan. Dat ze mij niet voor eeuwig en altijd zouden in dienst houden wist ik op voorhand (halleluja), maar een persoonlijk telefoontje of mailtje ging de samenwerking toch mooier afgesloten hebben. Ze hadden mij in snelheid gepakt. Hun kleren heb ik niet gewassen of gaan afgegeven maar heb ik bij het interimkantoor gedumpt. Ze zijn er een goeie klant kwijt want op zo’n manier mij behandelen is verleden tijd. Ik ga mijn tijd en geld ergens anders spenderen. Waar ik mij goed voel, dat is mijn advies.

Kotjes en hokjes

 

Ik woon in een typische woonwijk. Waar alles zijn gang gaat, een Desperate Housewifes zou hier ook kunnen wonen. Tussen zeven en acht, vroeg in de morgen rijden de auto’s weg en in de namiddag, tegen 16 – 17 uur komt iedereen terug aangereden van het werk om voor de kijkbuis zich te nestelen en de nodige rust te vergaren. In het weekend is het hier een autoparkeerplaats van de bezoeken die worden afgelegd. Op iedere oprit staan minimum twee auto’s (vol) en langs de zijkanten, aan de straatkant staan er dan ook nog metalen bakken die regelmatig een poetsbeurt krijgen die een massage waard is.

Een deftig voortuintje, achtertuin, geen gras afrijden de zondag voor het lawaai en de trein die je op geregelde tijdstippen hoort langskomen. Bakstenen, kiezelstenen, klinkers en de ligusterhagen. Tuinhuizen die even groot bijna zijn als een chalet en ik hoef geen verder plaatje te tekenen zeker.De linden die dan de weinige hoge bomen vormen in de buurt, langs de straatkant zijn dan nog te hoog opgesnoeid zodat er nog een belachelijk klein kruintje overschiet dat de bomen zo spijtig genoeg compleet uit proportie zijn gerukt. Doet mij denken aan acrobaten op lange stelten.

Wat zo opvalt in de buurt is de behoefte om alles af te bakenen. Ik heb zo een perceelsgebonden vierkante tuin en de ene kant is afgeboord met houten panelen en de andere kant met de obligate coniferen. Achteraan staat er gelukkig een lichtgroen, frisse bamboe. Er moest wel een houten paneel ernaast voor de heilige privacy die op veel andere manieren iedere dag kan ingekeken worden. Er vliegen hier constant helikopters over en ik kan mij ook goed inbeelden dat ik hier op een dag ook drones zie langs zoeven voor een af ander doel.

Voor mij geen gordijnen, zo heb ik nog een beetje gevoel van vrijheid en contact met de beschaving rondom mij….

Maar een beschaving maakt nog geen samenleving en dat werd enkele weken geleden pijnlijk duidelijk. Recht voor ons woont er een koppel, de leeftijd van ons ouders in een alleenstaand huis met twee sproeiende katten en al de rest (inxclusief gordijen en de auto die in de garage kon). Vriendelijke man die ons waarschuwde voor inbraken die we dikwijls de krant en andere post zagen uit de brievenbus halen. Enkele winters geleden hebben we nog echt moeten lachen toen we vanuit onze slaapkamer hem rond tien uur ’s avonds in zijn korte short de sneeuw van de oprit zien wegschoffelen terwijl het nog keihard sneeuwde alsof het sneeuwkanon bezig was. Achteraf gezien was het omdat zijn vrouw nog moest toekomen met de auto maar het zicht was wel speciaal dat ik het nooit meer vergeet.

Enkele weekends geleden merkte ik dat er veel auto’s kwamen en gingen bij onze overgeburen terwijl het daar anders de rust zelf was. Ik voelde dat er iets gebeurt was, dat er iets niet klopte en enkele dagen later kreeg ik inderdaad te horen van onze rechterbuurvrouw dat onze gebuur na een ziekte gestorven was die zaterdag.

We hadden geen doodsbrief gekregen maar ik vond het toch maar gewild dat ik mijn medeleven betuigde dus heb ik mijn innige deelneming in hun ouderweste mailbox (brievenbus) gestopt en de morgen daarna was er een bidprentje in onze afbladerende roestige mailbox. Dorie, vond het toch frapant dat alles van mailbox naar mailbox ging, zonder amper de face to face… De moderne tijd waar menselijk contact minder en minder van doen zal zijn maar toch oh zo nodig als ons brood.

Ik ben ook geen goed voorbeeld en ben ook niet het mens die van ’s morgens tot ’s avonds salvo’s van statusupdates de lucht in ga katapulteren maar het doet deugd als je in een park wandelt, waar de grote mensen iets kunnen doen als terrassen en de kleine mensjes luidkeels ruzie kunnen maken over een loopfietsje…Dat is wat we nodig hebben, plaatsen waar we kunnen samen zijn in een aangename omgeving.

Gelukkig zijn er nog de buurjongens die kunnen loeien als echte sirenes (papa is politieman) en hun overstuiterende voetballen die onze tuin belagen.

Het is allemaal niet zo slecht, deze zomer komt de ijskar door de wijk, toch?

De emoties rond groen

Stel je voor, je komt ’s avonds thuis van je werk en je kijkt in je tuin en je kijkt geschokt recht op twee gestripte, naakte bomen. De krulwilg en de treurwilg waar je recht op uitkijkt zijn gereduceerd tot een skelet. Er borrelde van alles bij mij op dat ik lang nog niet gevoeld had. Waarom hadden de buren dat niet eventjes komen zeggen? Ah ja, we hebben er geen contact mee. Mensen die houten panelen rond hun tuin hebben gezet en een zwembad te midden de tuin. Heb ruzie gemaakt met de wettelijke eigenares van de bomen en geweend bij het avondeten omdat ik naar hier ben komen wonen voor het groen maar ik ben een paar illusies minder rijk en wordt er elke dag mee geconfronteerd dat ik niet op het platteland of boerenbuiten woon (dan had ik verder moeten kruipen, over Merelbeke) maar in een half verstedelijkt gebied. Nu het leed heeft een half jaar geduurd en het is terug mooi groen, de bomen zijn terug aangekleed en bieden terug een minder doods zicht. Maar mijn reactie was er een die je weinig ziet bij mij, was er die avond het hart van in…voor twee bomen bij de buren.

We spoelen ongeveer een jaar verder en ik sta klaar voor een gesprek bij een interimkantoor om nog eens een gooi te doen naar een betaalde bezigheid. Moet met de auto gaan en als ik op de oprit sta zie ik dat ze van plan zijn om de linden aan de straatkant te snoeien. Dit komt niet goed denk ik bij mijzelf en ga vlug terug naar binnen om op een kaart te schrijven dat ze van de boom moeten blijven recht voor mijn deur. NIET SNOEIEN, en ik plak het met kleefband aan de stam van de boom en vertrek naar Lokeren en terug. Die boom had al een gebroken tak gehad waardoor hij haaks naar beneden ging van een camion die er tegen gereden was bij het leveren bij de buren maar dat heb ik met de mantel der liefde bedekt en getracht niet te veel aandacht aan te besteden.

Een paar uur erna kom ik in de straat gereden maar is het al gebeurd. De altijd lachende afrikaan van de groendienst heeft de linde voor het huis fenomenaal aangepakt met de zaag op een verlengstok. Het papier waarop ik geschreven had ligt onder de takken op de grond. Geen bijsnoei maar zware hoofdtakken liggen er gesneuveld bij. De boom ziet er nu laconiek uit, maar toch niet zo opgewekt als de afrikaanse collega die ik niet van zijn goed humeur kan brengen en die niet inziet welke ravage hij heeft aangericht al stond ik het daar met handen en voeten uit te leggen dat de kruin langer moet zijn dan de stam (praat tegen de vaak). Het was een evenwichtigen, mooie boom waar ik de stamscheutjes altijd van af doe. Kan er nu zelf amper nog naar kijken.

In Mariakerke is er een wijk die naar planeten is genoemd en is ingehuldigd, ergens begin de jaren 80.Een sociale wijk die er verzorgd bijlag, dankzij ons ook. Het onderhoud was bosmaaien, gras afdoen van de voorperkjes en snoeien van struiken en bomen. Het was een biotoop op z’n eigen en het contact met de mensen was er gelijk in een familie soms. Na een tijdje begon je er de mensen te kennen, een klapke kon er wel eens van af. Mensen die hun voortuin niet zelf konden doen, moesten wij de voortuin onder handen nemen op vraag van de bewoners. Nieuwe aanplant kon aangevraagd worden en besteld om door ons dan in de grond te worden gestoken, hydrangea’s, lavendels... Die luxe zal in de toekomst wel afgebouwd worden, het was een uitzonderlijke situatie. De grens tussen openbaar groen en privé was daar gelijk niet bestaande en het heeft mij lang gekost om te snappen dat het zeker niet overal zo was, om daar een lijn in te trekken (voor mijn oversten was het ook niet altijd zwart – wit en zo gecommuniceerd). Bij een examen bij een ander groendienst van een gemeente heeft die meegaande, vriendelijke houding mij punten gekost. Werken voor de burgers is niet overal hetzelfde.

Nu, op een zonnig dagje waren ik en mijn collega terug onze eigenste ronde van de wijk aan het doen toen ik in het gras iets opmerkelijks zag. Blauw, frêle bloempjes met een sierlijk spits achterwerk en een gesofisticeerde air over hen. Het was wilde ridderspoor! Ze stonden daar als mannequins die op de catwalk aan het defileren waren en zo op hun eigen manier naar het publiek turen. Minuten heb ik er op mijn knieën naast gezeten, gebukt om ze te bewonderen. Ik had er voorzichtig een corridor rond gemaaid en gevraagd aan mijn collega of hij dat stukje niet wilde afmaaien. Omdat ik hem wel het een en het ander mocht vragen en mijn botanische grillen erbij nam deed hij dat ook. Ik heb de bewoners van dat huis met dat voorperkje trachten uit te leggen dat het een zeldzaam plantje was en ik het wilde behouden en zo heeft het de hele zomer kunnen bloeien en stond het er. Er groeide ook een boord van klein kaasjeskruid die zo fris en opfleurend is als geen ander. Het groeit wel hypergoed als het ergens graag staat en is vertrokken. Naar het einde van het seizoen toe kwam de vrouw naar mij toe en zei dat het hoekje mee moest genomen worden en het klein kaasjeskruid ook. Hoe kan je nu met die mensen over biodiversiteit en bewaring van bedreigde soorten praten? Voor hun moet hun voortuin gedaan zijn en that is it. Het waren mensen van vreemde origine en wie bekommert er zich nu over zoiets als wilde ridderspoor? Als mensen gewoon de schoonheid er konden van inzien. Het nabestaan ga ik niet kunnen bewaken en zeker niet garanderen. Was zoals een andere vrouw naar een juweel kijkt, zo keek naar die onbeschrijfelijke kleinoden en was ik in een ander staat die een beetje extatisch is, had net de mooiste sieraden ooit gezien en wilde ze voor altijd bij mij houden, bewaren.